မိုးက ခပ်ဖွဲဖွဲ ရွာနေသည်။ မနက်လင်းသော်ငြား အရှေ့အရပ်မှ သူရိန်နေမင်းသည် တိမ်ညိုတိမ်လိပ်တို့ကြောင့် ကောင်းစွာအလင်းသာခွင့်မရ။ ကျေးငှက်တို့၏ ကျီကျီကျာကျာ တေးသံသည်လည်း ဤမနက်ခင်းတွင် ကင်းမဲ့သည်။ ထိုအစား ဆူဆူညံညံ ဖုန်းခေါ်သံတစ်ခုက နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်မောကျနေသော သူ့အား လှုပ်နှိုးလိုက်သည့်နှယ်။
မျက်လုံးမဖွင့်ဘဲ လက်က ဟိုစမ်းသည်စမ်းလုပ်မိတော့ မိမိဦးခေါင်းအောက်မှ လက်တစ်ဖက်ကို အရင်ဆုံး စမ်းမိသည်။ ဤတော့မှ မိမိအနောက်တွင် ကိုလင်းအိပ်နေသည်ကို သတိချပ်မိပြီး ဖုန်းသံကြောင့် နိုးမလာစေရန် အိပ်ရာမှ အမြန်ထလိုက်သည်။
ဖုန်းမြည်သံက သူ့ဖုန်းဆီမှမဟုတ်။ ကိုလင်း၏ဖုန်းဆီမှဖြစ်သည်။ ခေါ်ဆိုသူကို ကြည့်လိုက်တော့ မေမေဟုတွေ့ရသည်။
ကိုင်ရကောင်းနိုး စဉ်းစားနေချိန်တွင် ကိုလင်းက ထိုအသံကြောင့် မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ အနည်းငယ်လူးလွန့်လာသည်။
အိပ်မောကျသူအား နိုးလာမည်ကို စိုးတာကြောင့် ဖုန်းမြည်သံတိတ်စေရန် ရည်ရွယ်၍ သူ ကိုင်လိုက်မိသည်။
"သား... သားအခုဘယ်မှာလဲ"
တုန်ရီလှိုက်မောနေသော အသံကို ကြားရသောအခါ ရုတ်တရက် ဘာပြန်ဖြေရမှန်းမသိ။
"ဟို..."
"သားမဟုတ်ဘူးလား၊ သားကိုဖုန်းပေးလိုက်ပါ"
သူ့အသံကို ကြားသည်နှင့် ကိုလင်းမဟုတ်ကြောင်းအတပ်သိကာ ဖုန်းလွှဲပေးရန် ပြောလာတော့ ထူးဆန်သလို အံ့မဟော် ခံစားလိုက်ရသည်။ သို့သော်လည်း ကြာကြာမစဉ်းစားနိုင်အား။ ထိုအချိန်တွင်ပင် ကိုလင်းက နိုးလာသောကြောင့်ပင်။
သူ ဖုန်းကိုင်ထားတာမြင်တော့ ချက်ချင်းထထိုင်ကာ လက်ထဲမှ ဖုန်းကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲယူကြည့်သည်။ ကိုလင်း၏ ထိုလုပ်ရပ်ကြောင့် အံ့မဟော်စိတ်ထဲ တစ်မျိုးဖြစ်သွားသည်။
မဟုတ်ပါဘူး... ဘာလို့အဲ့လိုလုပ်ရတာလဲ။
ဘယ်သူဆက်တာလဲလို့တောင် သူ့ကို စကားပလ္လင်လေးဘာလေးမခံဘဲနဲ့လေ။
