Ruhuna dağınık griyi yakıştırdığım kişiye ithafen... --- Gri bir duvara yasladı beni. Saçlarımı duvarla sırtım arasından kurtarıp eliyle gri duvara sabitledi. ''Dağılmış bir kadının, dağılmış saçlarının gri duvarla birleşimi. İşte tam bu nokta: Dağınık Gri, koala...'' Gözlerimi sımsıkı yumdum. Ağlamak yasaktı, ağlamak...
Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim...