《Sevda kuşun kanadında, ürkütürsen tutamazsın.》 "Ve sen Berceste'm, ya bu fırtınada batıp kaybolacaksın ya da limanına sığınacaksın." "Sen benim limanım değilsin! Yeter artık kes zırvalamayı! Lütfen gitmeme izin ver, izin ver ki kendi fırtınamda kaybolayım!" "Senin limanın benim ve inan bana küçüğüm, sana benden başka...
Sırtıma döktüğü sıcak mumun suyu ile acıyla dişlerimi yastığa geçirip boğukça inledim. Anlımdan terler akarken sadece odasında uyuyan kızımı düşünüyordum. Hem onun için hemde kardeşim için katlanıyordum tüm bunlara. En başından kabul etmeseydim, işte çocuk aklı derler ya yapmıştım bir hata. Sahi bu sefer neyin cezası...
Kenan," Burdan kaçamazsın..! Buna asla izin vermem sen benimsin anla bunu... Saklandığım yerden nefes dahi almadan bekledim çünkü o benim nefes alışlarımı bile biliyordu.... Kenan hasta bir adamdı, bağımlıyıdı.. Ve bu hastalık ne yazık ki bendim... Geç kaldın sen gelene kadar ben öldüm içimde ki masum Sare öldü. ...
Hissettiğim tek şeydi hissizlik. Bir cehennemin içinde olduğum kesindi. Çünkü O, kesinlikle bir iblisti. Ben, hayat denilen bu korku filminin kurbanı; O ise canavarıydı. Onun hayatı gizemli bir kara kutudan faksızdı. Ve benim, ne yazık ki onun şeytanlıklarla dolu hayat kutusunu açacak bir anahtarım yoktu.