Yardım istediği adam evlendirileceği adamın en büyük düşmanıdır ve farkında olmadan kendini belanın kucağında bulur. "Aynı taraftayız ve seni kimseye vermeye niyetim yok.Ortak."

Her şey bir oyunla başlamıştı. Ve herkes oyunun liderini o zannederken arka planda onun olduğunu kimse bilmiyordur taki hayatına birisi girene kadar, yada ikisi birleşene kadar. İki seçenekleri vardı; Ya hayatlarına kaldıkları yerden devam edecekler yada birleşip tüm dünyaya savaş açaklardı. Biri şah biri vezirdi. Ve şah düşmeden vezir onu korumadan bu hikâye bitmezdi. Bu hikayede mutluluk, hüzün, acı ve en önemlisi aşkı okuyacağız.

Havanın sıcaklığı, çölün ortasında bir yangına dönüşmüştü. Kumlar, güneşin altında daha da sertleşiyor, her adımda bacaklarınıza yükleniyordu. Sırtındaki çanta, sanki her saniye biraz daha ağırlaşıyor, ama o hiç durmaz, yürümeye devam ediyordu. Adımlarını atarken, gözleri sadece ileriyi görüyordu. Burası, askerlerin kaybettikleri her şeyin, her umudun olduğu yerdi. Zorluğun başladığı, ancak vücutlarının ona alışmasıyla bir şekilde unutmaya çalıştığı yerdi. Burası, zihninin sınırlarını zorladığı, karanlık düşüncelerle baş başa kaldığı yerdir. Saatler geçtikçe, ayaklarındaki acı, aslında daha fazlasını hissettirmeye başlar. Bir müddet sonra, fiziksel sınırların ötesine geçer ve zihin buna ayak uydurur. İlk başta kaslarınız bağırırken, sonradan sadece bir donukluk kalır. Vücudun ne kadar yorulursa yorulsun, komutanın emri, görevdeki sorumluluğun baskısı, bir adım daha atmanı sağlar. Çünkü geri dönemezsin. Bir çığlık duymamak, bir yudum su içmeden yol almak... Bu, tüm askerin yaşadığı mücadeleydi. Kendini bir çukurun dibinde hissettiğin zaman, etrafındaki dünyayı duyamazsın. O kadar yalnızsındır ki, neredeyse hayatınızdaki her şeyin geçici olduğunu düşünmeye başlarsınız. Ama her gün bu hatırlatma bir şekilde unutulur. Çünkü seni bekleyen görev vardır. Ve o görev bitmeden, ne kadar acı çeksen de devam etmek zorundasındır. Gözlerinde uyku eksikliği, vücudunda kanla karışmış terin izleri, aslında seni oraya getiren o içsel güçle savaşıyor gibidir. Bazen derin bir nefes alırsın, ve sonra bir adım daha atarsın. Ama bu bir seçim değildir. Sadece, bir asker olmanın tanımıdır.

Hayatın ne kadar üstüne gidersen, o kadar altında kalırsın. Varis Serisi I.

📍Abimin arkadaşı ve mahalle kurgusudur❗ 📍KİTAP KAPAĞI BANA AİTTİR❗ ❗ UYARI❗ Kitapta argo,yetişkin içerik olacaktır. ©️TÜM HAKLAR SAKLIDIR❗ N-ne yapıyorsun" sesim istemsizce titremişti öyle sinirliydi ki gözünden ateş çıkırıyordu resmen. "Bunu benim sormam lazım küçük hanım" "Kimdi o, yanındaki lavuk" Kimden bahsettiğini anladım ama salağa yatmakla bir şey olmazdı "Lavuk mu? o kim ya " siniri yatışsın diye dudaklarımı büzdüm bakışları dudaklarıma kaydı ama anında tekrar gözlerime çıktı ve konuşmaya başladı; "Az önce arabasından indiğin lavuktan bahsediyorum " dedi. Ayy çen beni mi kıskandın. "Sen Alp 'ten mi bahsediyorsun?" Birden kolumdan tutup beni duvara yapıştırdı "O şerefsizin adını ağzına alma "dedi. Sinirlenmiştim neden tanımadığı birine hakaret eder ki bir insan."tanımadığın birine neden hakaret ediyorsun ki ,kim olduğu da seni ilgilendirmiyor" bunu söylerken o kadar birbirimize yaklaşmıştık ki nefesi yüzüme vuruyordu ve kokusu çok güzeldi . Ben bunları söylerken o, daha da yaklaşmıştı bana kokusu daha fazla gelmeye başladı eğilip burnunu yanağımda gezdirdi sanki kokumu içine çekiyordu . "Ne demek beni ilgilendirmiyor sen benim arkadaşlarımın kardeşisin tanımadığımız birinin arabasından iniyorsun ve bu beni ilgilendirmiyor öyle mi?" Yaklaşıp anlını anlıma dayadı kalbimin davul gibi atan sesini duyacak diye ödüm kopuyordu... hikaye bana aittir .yazım yanlışı ve noktalama hataları kitap final yapınca düzenlenecektir.!!! kitabımın (ç)alınması, kopyalanması dahilinde yasal işlem başlatılacaktır.

Efsun Zorlu; atandığı Urfa'da mecburi hizmetini yapan tıp fakültesinden yeni mezun, çiçeği burnunda bir hekimdir. Daha mesleğinin ilk günlerinde, henüz on sekizine yeni girmiş bir hastanın intihar vakasıyla karşı karşıya kalır. Hastasının vücuduna bırakılan izler onu adım adım kendi geçmişine götürürken, geleceğini aniden tanımadığı insanların dudakları arasında bulur. Asla geçmemiş geçmiş, verilmiş sözler, kurtarılan hayatlar, doğrultulan namlular, yalanlar, fermanlar ve aşk. Devrim gibi bir kadın, Urfa'nın göbeğinde destan gibi bir sevdanın koynunda bulur kendini. Koca düzene baş kaldırıp o düzenin minnet ettiğine yenilmekse ne aklının ne de kalbinin kabulüdür. *** "Ağlarsam ölürüm." derken sesim düz, çoktan kabullendiğim bu gerçeği ilk defa dile getirişime rağmen sakindi. Çoktan. Saatlere dökülürdü ama bana şehirler aştıracak kadar çok gelen o vakit. Vücudumun ağrısı ruhumun sancısının çok altındaydı. Onun gözleri bende olsa da ben boşluğa odaklanmıştım. Üzerimde olan bakışlarının ağırlaştığını hissettim. Fetih bana çok ağır bakıyordu. Sırtıma yüklenen çuvallar biraz daha bel bükmeme sebep oldu. "Neden," dediğinde ne dediğimi çok iyi anlamış da yersiz bir sorgulayışa bürünmüş gibiydi. "serçe misin sen?" Kaşlarım hafifçe havalandı, başımın ağrısı belirginleşti. Uzun süreden sonra ona bakan ben oldum. Söylediği şeyin altındaki anlamı yakalamaya çalışıyordum ama buna çok uzaktım. Bunu anladı ve dudakları kıvrılacak sandım. Halbuki gülümsemeye çok uzaktık. "Serçeler," yüzünü hafifçe yüzüme yaklaştırdı. "Ağlayınca ölürlermiş. Bu yüzden mi bunca zamandır gözlerinin kuruluğu?" Bu konuşmadan sonra onun serçesi olacağımı, hatta olduğumu bilemezdim. Tıpkı bu topraklarda serçeyi öldürmenin kadını ağlatmak olduğunu bilmediğim gibi.

Bugün gelmeyeceğim, yarında Hakeza.

Nefes alıyordum ama yaşamıyordum. Konuşuyordum ama duyulmuyordum. Görüyordum ama her yer karanlıktı. Ve seviyorum, sadece seviyordum gerisi yoktu. Ben sevilmiyordum ve ben bazen gece gibiydim; karanlık, ıssız, sakin, kimsesiz...

(Görücü mü? Kitabının yan karakterleri olan Ali ve Pınar'ın hikayesidir.) "Aşk mıdır beni,sana bu kadar bağlayan?" Diye sorduğumda derin bir iç çekti. Soruma cevap vermesini beklerken beni yanıltmış o da bana soru sormuştu. "Sevda mıdır sana tutuklu kalmamı sağlayan?" (...) Yayınlanma tarihi: 26/04/2023

Bazı aşklar imkansızdır...