O gece, Harry ruhunu binlerce parçaya böldü. Ruhunun büyük bir kısmını siyah gramofona, kalan ruh parçalarını da yıldızlara armağan etti.
Yapraklar sararırken öfkesiyle birlikte atardı üstünden ağaç onları. Yapraklarını severdi, severdi sevmesine ama günlerini çalıyorlardı ondan. Ve günleri yapraksız kaldığında, o da günsüz kalmıştı. Kaybı büyüktü. Hem yapraklarından olmuştu hem de bir gününden. Peki sarı, turuncu ve kırmızı yaprakları olmadan sonbahar...
Yıldızlı gecelerde gördüm seni. Beni acımasızca öptün. Dudakların büyülü bir dünyaydı, gökyüzün mücevherlerle asılıydı.
