-Ίθαν...σε παρακαλώ μωρό μου, άσε κάτω το όπλο. -Γιατί να ζω ακόμα Κάρ? Δίκιο έχουν, ενα λάθος είμαι. Ένας πούστης. -Σ' αγαπάω ρε χαζό, έλα εδώ τώρα και άσε τις μαλακίες. -Αυτό θα κανω. Θα αφήσω τις μαλακίες, και θα πεθάνω. Να κανω και εγω κατι σωστό. -Μ' αγαπάς έτσι? -Ναι. -Αν το κάνεις αυτό Ίθαν θα με διαλύσεις...
^Σε παρακαλώ Χάρπερ. Σε παρακαλώ μείνε.^ ^Δεν γίνεται Έμμα. Αυτό δεν είναι σωστό. Είναι άρρωστο.^ ^Άρρωστο; Μιλάς εσύ ή ο πατέρας σου;^ Πήρα μια βαθιά ανάσα και καθάρισα τον λαιμό μου σε μια προσπάθεια να κρύψω την θλίψη μου. Το δάκρυ στο μάγουλο μου ωστόσο, με πρόδωσε. ^Ε..εγω.^ {Η περιγραφή στο πρώτο κεφάλαιο}
-Σε μισώ πούστρα! Είπε και μου έδωσε μπουνιά στη μύτη. -Με μισείς επειδή με γουστάρεις Άρη. Όσες και να πηδήξεις δεν μπορείς να το κρύβεις για πάντα. -Σκάσε γιατι θ- -Τι; Θα με γαμήσεις Άρη; Θα με ξεσκίσεις; Ωραία, γιατί χάρη θα μου κάνεις. -Στέφανε γαμώτο!! Φώναξε. -Τι;! Με πήρε απο τον λαιμό και τα χείλη του ακούμ...