Küçük bir kız öldü, yetişin diye yalvaran Yardım, yardım diye haykıran Güneş doğmadı, dönmedi buraya Yoğun dumanlar var, göğe uzanan Sevgi bir kuş olup uçtu Bulutlar küstü, yağmur yağmadı Burada ölen kızın cesedini Cehennem ateşleri yaktı Küçük masum pembe bir yürek İçinde denizleri aşan kahraman leylek Küçük titrek bir gülüş Kayboluyor zamanı yitirerek Baba, baba diye bağırıyor Yalnızlığının, karanlığında boğuluyor Sen gelmedikçe bu küçük kız Kendi sessizliğinde ölüyor... *** Hani bir duygu vardır. Sanki senden bir şey çalınmıştır ve sen içinde onun boşluğunu hissediyorsundur. İşte ben tam bu durumdayım. Ama benden çalınan, o kadar büyük ki toparlanamıyorum, benden çalınan o kadar değerli ki unutamıyorum, en önemlisi de içimdeki boşluğu ne yaparsam yapayım dolduramıyorum. *** Bir zamanlar sevgilim olan adam şu an karşımdaydı. Bana öyle bir bakıyordu ki neredeyse kendimi ona baktığım için suçlu hissedecektim. Şaşkınlığını üzerinden atar atmaz yanıma adımladı. İyice bana yaklaşınca durdu ve konuşmaya başladı."Git. Sana söylemiştim ama anlamamışsın sanırım. Bir daha seni çevremde görmeyeceğim Defne. Defol!" Her söylediği kelime sanki mümkünmüş gibi kalbimi binlerce parçaya bölüyordu. Canım o kadar yanıyordu ki buna katlanmaktansa ölmeyi tercih ederdim. "Ben, ben anladım." Bu sözlerimin ardından arkasını dönüp gitti. Yine beni bırakmıştı ve ben yine tek başıma kalmıştım.