Bazen şu koca hayatta ne kadar ufak olduğumu düşünüyorum. Ne kadar aciz olduğumu. Ya da hala niye hayatta olduğumu sorguluyorum. Niye? Artık hiç bir şey hissetmiyorum. Nefret, öfke, heyecan, acı. "İnsan sevdiklerinin değerini kaybedince anlar." cümlesi ne kadar da doğru. Şanslı mıyım? Sanmıyorum. Ama çevremdeki insanlara göre oldukça şanslı birisiyim. Hadi ama ailesini kaybeden bir insan ne kadar şanslı olabilir ki? Anne ve baba. Aslında bizim için dünyadaki en önemli insanlardır. Bazen birbirimizi kırsakta. Sonradan pişman oluruz. Özür dileriz. Peki, ben şimdi kimden özür dileyeceğim?