Taeyi słyszy znajomą melodię wypełniającą puste sale i kieruje się do starego pokoju muzycznego. Wie, że jego brat nie żyje, ale nie może powstrzymać nadziei, może, tylko może ... to jego brat gra jego ulubioną piosenkę. Kiedy jednak otwiera drzwi, znajduje przy fortepianie Seheona, nowego ucznia z przeniesienia. Wypełnia go rozczarowanie i Taeyi nie może już kontrolować swojego gniewu. Jak śmiał Seheon grać piosenkę mojego brata? Jak śmiesz się uśmiechać? Jak śmiesz mówić, że kochasz jazz? „Jeśli jeszcze kiedyś przyłapię cię na grze na pianinie ... to będzie koniec z tobą". I od tego zaczyna się historia Taeyi i Seheona, równie nieprzewidywalna i emocjonująca jak jazz. Autor - Clarju Tłumacz PL - @Koakiell