Ennn uzun bölüm oldu. Çookça yorumlarınızı, oylarınızı bekliyorum.
Umay Umay& Cem Adrian ~ Anlat Onlara
İkiye On Kala ~ Kentsel Dönüşümler
Keyifle okuyun.
🖤
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ve azrail, ölüm çıngırağını benim için salladı.
Yükselen şeytani ses zihnimin kıvrımlarına sızarken, üzerimizde dolaşan kara bulutların azat ettiği damlalar asit kadar yakıcıydı.
Başım geriye gitti, ıslak dudaklarım aralandı. Havaya bıraktığım uzun soluklar yabancının çamurla lekelenen çehresine uğruyordu. Aynı saniye, bakışlarındaki katıksız nefreti gördüm.
O nefret, tek başına tozu dumana katacak kadar kudretliydi.
Kendimi savunmak için tutuşundan kurtardığım elim, bilincimin sarsılmasıyla başımın yanına düşüverdi. Görüş açıma uğrayan pus, buraya kadar, diyordu. Karşı koyacak gücün kalmadı.
Bitti.
Anlamsız bir sessizlik geceye ilişirken, yabancı ayağa kalktı. Nefesi düzensizdi. Üzerimize doğrultulan fenerin ışığında, varlığı tüm heybetiyle başımda dikildi. Tıpkı benim gibi kuru ve çamursuz tek noktası yoktu. İri parmaklarını siyah, ıslak buklelerine daldırdı, onları arkaya itti. Kapanmak için can atan göz kapaklarımla hummalı bir savaşa girişirken, parmaklarımı kıpırdatmaya çalıştım. Ne yazık, bu bile mümkün olmamıştı. Kalçalarıma kadar sıyrılan elbise, çamurun içinde rastgele uzanan bedenime yapışmıştı. Yüzüme, çıplak bacaklarıma ve parmak uçlarıma damlayan yağmur taneciklerini hissedebiliyordum. Bir an sonra o his de beni terk etti. Korkunç bir şimşekle birlikte gözlerimi kapattım ve ruhumu yutmak isteyen derin karanlığa teslim oldum.
Duyularım kendini tamamen kapatmadan bir an önce, bir çift kol sırtımdan ve bacaklarımdan kavradı. Tek hamlede havalandım. Çamura batıp çıkan ayak sesleri bedenimi olduğu yerden uzaklaştırırken, özgürlüğümü zelzeleye uğratan o ses, duyduğum son sesti.
“Kızı zincire vurmadan önce onu elinden kaçıranları çamura oturtacağım!”
◾
Gözlerimin açılmak istememesinin acı nedenleri vardı; uyandığımda kendimi evimde, yatağımda, küçük kardeşimin yanında bulamayacak olmak, her şeyin bir kabustan ibaret olduğunu fısıldayan umudumun yanıldığına şahit olmak.
