Pani Detektyw: Miss Universe #4 | ZAKOŃCZONE

1. "I postanowiłaś nie dzielić się ze mną tym małym szczegółem?"

Weszłam do znajomego biura naszej agencji, gdy tylko powróciłam do Nowego Jorku. Nawet nie rozpakowałam swoich rzeczy, nie przebrałam się po podróży. W głowie miałam mętlik spowodowany nagłym zniknięciem Jacka. Nie mogłam w to uwierzyć, kilka godzin temu jeszcze z nim rozmawiałam przez telefon.

W biurze szefa nie zastałam go, co spowodowało dziwne uczucie w moim żołądku. Nie usłyszę dzisiaj żadnych gratulacji, pochwał i jego szerokiego uśmiechu na twarzy. Zamiast tego przy jego biurku siedziała jego żona oraz wspólniczka agencji w jednym.

Maria Park. Zwana również "Żelazną Marią".

Kalman, która szła tuż za mną, zatrzymała się nagle obok mnie. Wymamrotała szybko pod nosem:

— Co ona tu robi?

Miałam tylko przyjemność dwa razy spotkać się z Marią, gdy zaczynałam w agencji. Później była to rzadkość, ponieważ została przeniesiona do innego działu, co bardzo mi pasowało. Już jej sam wyraz twarzy był natarczywy, cały czas poważna i bez życia.

Jej wydawało się, że była tutaj lepsza od innych.

— Cieszę się, że mogłyście do nas dołączyć.

Maria wstała z fotela i zwróciła się do pozostałych pracowników agencji, zgromadzonych w pomieszczeniu. Agentka Brown podeszła do nas od tyłu.

— Miło was znowu widzieć.

Skinęłam do niej tylko głową, gdy Maria zaczęła mówić.

— Wszyscy wiecie juz o zniknięciu Jacka. To spotkanie ma na celu przekazanie wam, że cała ta sprawa jest ściśle tajna. Nie możemy pozwolić na to, by klienci stracili wiarę w naszą agencję. Jack nie chciałby, żebyśmy do ego dopuścili.

Zgadzałam się z nią w stu procentach, ale jej wyraz twarzy pozbawiony chęci współpracowania z nami, mocno mnie zirytował.

— Dopóki nie znajdziemy Jacka, to ja będę zarządzać agencją. Od teraz to ja będę podejmować wszystkie decyzje.

A to dopiero niespodzianka.

— Działamy jak zwykle. — Podeszła do biurka i odwróciła się do nas wszystkich. — To wszystko. Możecie wracać do pracy.

Brown uniosła rękę.

— A co, jeśli ktoś zapyta o Jacka?

Maria potarła skronie poirytowana.

— Wziął wolne i pojechał do rodziny. Wracajcie do pracy.

Musiałam powiedzieć, że Jack i Maria mieli całkiem inne nastawienie do tej pracy. Już mogłam obawiać się współpracy z "Żelazną Marią".

Odchrząknęłam znacząco i wyprostowałam się, nie zamierzając opuszczać biura, zanim nie zadam swojego pytania.

— Masz jakieś wieści na temat Jacka?

Kobieta zacisnęła zęby, po czym w odpowiedzi rzuciła mi wściekłe spojrzenie. Odwróciła się ode mnie i zaczęła porządkować papiery. To był jej znak, że spotkanie dobiegło końca i już nie miała ochoty z nikim więcej rozmawiać. Wszyscy pracownicy zaczęli wchodzić z pokoju.

— Czyli wygląda na to, że niczego więcej się nie dowiemy — wymamrotała Brown, kiedy czekałyśmy w kolejce do wyjścia.

— A czego spodziewałaś się po Marii?

Już miałam przestąpić próg pomieszczenia, kiedy usłyszałam głos Marii.

— Veronico, chcę z tobą porozmawiać.