Byun Baekhyun çirkin dediği Chanyeol'e aşık olur.
-texting
flagrant: göze batan, çirkin.
Not: eskiden yazılmış bir hikâyedir, gelişimimi görmek adına tüm hatalarıyla ve ilk haliyle kalacaktır.
Chanyeol, Baekhyun'un dizlerinde uyandığında gözleri hafif şiş, dudakları ondan da şiş ve yanakları al aldı. Baekhyun saatlerdir onu izliyor, Chanyeol ise habersiz şekilde uyuyordu. Belli ki Baekhyun manzarasından, Chanyeol bahar bahçe dizlerden rahatsız olmaktan ziyade memnundu.
Baekhyun dudaklarını araladı. Manzarasına karşı,
"Günaydın," dedi, devam etti.
"Ne güzel uyandın öyle."
Chanyeol gülümseyerek kolundaki saate baktı. Saat gece yarısıydı. Televizyonda sesi tamamen kısılmış bir film vardı.
"Günaydın mı?" doğrulurken söylemişti dalga geçer gibi.
"Sen sana mı gün aydı sandın?" diye cevapladı Baekhyun. "Benim günüm aydı."
Chanyeol duyduklarıyla daha da gülümsedi. O gülümsedikçe Baekhyun'un günü biraz daha aydınlanıyordu.
Chanyeol, karşısında onu izleyen aşık oğlana yaklaştı. "Daha da mı aydınlansa?"
Baekhyun gülümsedi. Bir karış vardı güzeliyle arasında. İnsan hiç yıldızına bu kadar yakın olur muydu, o olmuştu işte.
Hatta şimdi, yıldızının güzel gamzesine dudağını bastırmıştı. Yıldızına şimdi, bahar gelmişti.
Omzuna kafasını koydu, boynundaki bahardan aldı bir tutam. Zihni bulandı. Seneler geçse dahi, güzeli kışın ortasında çiçek açıyordu.
Her bir tohumuna aşıktı o çiçeklerin. Chanyeol de onu tüm güzelliğiyle, kalbiyle ve ruhuyla seviyordu.
Baekhyun eskiyi düşündü. Şimdi hatrına yaşadığı adama yaptıkları aklına geldi. Fakat bitmişti işte. Çoktan ismi eski olmuştu tüm kötü anıların.
Artık nefret değil aşk, çirkinlik değil güzellik vardı. Güzelliğin olduğu yerde Park Chanyeol, onun olduğu yerde ise karanlık olmayan vardı. Baekhyun'u da tıpkı karanlığa yaptığı gibi ışığıyla yenmişti. Baekhyun içindeki karanlığı Chanyeol ile aydınlatmış, bir de üstüne onu hayatının en karanlık sokaklarına güneş diye getirmişti.
Baekhyun kendisini uçurumun kıyısından alan oğlana baktı. Eşsiz oluşunda boğuldu, bir kat daha sevdi. Bir kez daha öptü. Her öpüşü son kezmiş gibi durgundu fakat ilk kezmiş gibi hasret doluydu. Şimdi içindeki çocuk öpüyordu, karşısındaki çocuğu. Yaraya çiçekler konduruyor, kanayan yerde gül bitmesine sebep oluyordu.
Baekhyun ayrıldığı gibi dudaklardan, cümlesine başladı.
"İnanabiliyor musun güzelim?" dedi, biraz daha güzeline yaklaştı.
"Ben sensiz yaşadığımı sanıyormuşum. İnsan nefesi olmadan nasılyaşar?"
Chanyeol yeniden gülümsedi. Cümleler Chanyeol için, Chanyeol ise Byun Baekhyun içindi. O gülümsedi, Baekhyun her seferinde öptü.
Chanyeol sevilmeyecek, Baekhyun ise sevmeden geçecek gibi değildi. Seneler geçtikçe Chanyeol daha da güzelleşti, Baekhyun daha da çok sevdi. Sanki daha fazlası olabilirmiş gibi.
-son
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*** Özledim, yazayım dedim. Umarım hâlâ buralardasınızdır ♡
