ÖLÜM YILDIZI

43.BÖLÜM: ''ZİHİN YANILSAMASI''

Herkese merhaba. Bu bölümde tamamen Eftelya'yı tanımanızı istediğim için, onun zihnin içine gireceğiz ve onu anlamaya çalışacağız. Keyifli okumalar.

***

Karanlığın sesini duyduğum o ilk gece.

Sesin tanıdık geldiği o lanet ilk gece. Gözlerim kapalı ilerledim karanlığa, korkmadan yürüdüm bilinmezliğe.

Pencerem daima açıktı, gecenin sessizliğinde rüzgarın korkutan uğultusu dolduruyordu kulaklarımı. Ait olmadığım bir yerden, doğduğumdan beri üzerimde hissettiğim karanlığa ilerliyordum. Ruhum kanla kaplı, kendi ruhumun katili olduğumu hatırlatan parmaklarımdaki kan lekeleri. İnsan kendine bu kadar kötü davranmamalıydı...

Aynaya baktığımda gördüğüm katili öldürmek istedim yıllarca, kaçmak istedim kendimden. Kendi de dahil herkese zarar veren bir katile bakmak her geçen gün öfkeyle dolduruyordu tüm bedenimi. Üstelik zarar verdiği herkesin, kendine zarar verdiğine inandıran bir yalancıdan ibarettim.

Öfke kusuyordum ve kustuğum öfkenin içinde yine kendim boğuluyordum.

Her gece aynı şey, ölüme yakın ama aynı zamanda ölümden çok uzak. Ölüm zehirli sarmaşık gibi sarmışken bedenimi, bilerek ve her şeyi görerek su vermiştim o sarmaşıklara. Kurumuş dudaklarımda umuda dair tek kelime barınmıyordu. Dışarıdan bakıldığında her şey normalken, içeride durduramadığım bir yangın vardı.

Gözlerimi kapattığımı anımsıyorum. Ruhumu getiriyorum gözlerimin önüne, soyut bir şeyi bu kadar somut hissetmem garip geliyor. İçerisi harabe, boğazım düğümleniyor. Kül olmuş bir ruh... Zihnime doğru ilerliyorum, zihnimin duvarlarında şeytanlarımın tuttuğu çeteleler dolu.

Zihnimin şeytanları... Derin bir nefes alma ihtiyacı hissediyorum. Asla kurtulamıyordum ve kurtulamayacaktım. Bebekler ilk doğduğu zaman melekler iki göz kapağına da küçük buseler bırakırmış. Bu dünyada gördüğü her şey melekler kadar saf ve güzel olsun diye. Ben doğduğumda, şeytan nefesini üfledi ciğerlerime. Öldürücü derecede yakıcı ama öldürmeyen tek bir nefes. Şeytanın nefesi ciğerlerimde büyüdüm.

Asla yok olmayacaktı.

Herkesin hayatında yürüdüğü bir yol vardı ve herkesin yolunda önünü görebileceği kadar aydınlık sokak lambaları...

Karanlık, karanlık, karanlık... Her yer karanlıktı benim için!

Öfkeme engel olamıyordum, bu kadar adaletsiz olmamalıydı.

Günler geçiyor.

Ben hala aynı yerdeyim.

Bir gün daha geçiyor.

Aynı yerdeyim.

Takvim yaprakları her geçen gün eskiyor.

Gözlerim daima açık fakat gördüğüm tek şey her gün önümde duran ve yaşayıp yaşamadığımı kontrol eden bulanık bir siluet.

Yaşıyorum, nefes alıp veriyorum. Yaşadığımı kanıtlamak için somut bir kanıt.

Bir gün daha geçiyor. Zihnimdeki şeytan daha belirgin, köşede sessizce bekliyor. Gülümsediğini hissedebiliyorum. Burada ve her zaman burada olacak. Zihnimi tamamen ele geçireceği anı beklediğinden çok eminim. Teslim olmalı mıyım?

Aynı bulanık siluet yine karşımda.

Eftelya.

Bu benim, bana sesleniyor ama cevap verecek gücü bulamıyorum kendimde. Meğer ne zormuş geçmişle yüzleşmek. Fakat asıl yüzleşmem gereken kısımlara henüz gelmedim. Gelmekten korkuyor muydum, zihnimi tamamen şeytanın eline vermekten mi korkuyordum?