« OneHope »

<ÖLÜM>

Arasam mı? Yok aramamalıyım. Arayım. Kız gibi tribe mi giriyorum. Erkek ne isterse onu anında yapar. Neden çekiniyorum ki? Sonuçta arkadaşım. Merak etmiş olabilirim. Evet evet merak ettim. Demek ki sadece kızlar bu duruma düşmüyomuş. Diğer koltuğa fırlattığım telefona kısa süreli bakış atıp nefesimi dışarı soludum. Saatlerdir kendimle kavga ediyodum. tamam. Bu kadarı fazla.
Telefona çoktan ulaşmıştım. numarayı saatler önce kaydetmiştim. Arama Yerine sert şekilde basıp kulağıma götürdüm.
Çalıyodu. Çaldı . Çaldı. uyumuştur belki. Saat kaçtı. kafamı duvardaki saate çevirdiğimde gözlerimi büyüttüm. cidden saat ne ara 23.30 olmuştu. Telefonu kulağımdan çekip kapatma tuşuna basacaktım ki..
"Alo?"
Ağlamaklı bi ses duyunca kendimi frenleyip telefonu kapatmadım..
"Umut? b-ben sarper. İyi misin?"
Ses tonu beni yeterince tedirgin etmişti.
"Değiliiiiim"
Bunu bağırarak söylemişti. bağırması yerini hıçkırıklara bıraktı. Şaşırmıştım. Ne olmuş olabilirdi ki?
"Ölmek istiyorum" fısıldayarak söyledi son cümlesini.
"Nerdesin? Yanına gelicem"
......
Taksiciye verdiğim paranın üstünü beklemeden kendimi arabadan attım. hızlı adımlarla umutun verdiği adrese ulaşmanın zaferiyle yeni olduğu belli olan apartmana girdim. Merdivenleri üçer beşer çıkarak 16 numaralı kapıya ulaştım. Nefesim sıklaşmıştı. Zile ısrarla bastım. Kapı açılmadı. Umut evdeydi ama açmıyodu. "Umut benim sarper. aç şu kapıyı".. kısa bi süre sonra açılan kapının ardında dün gördüğüm yüzden eser yoktu. Ölmüş gibiydi. Ağladığı her halinden belliydi. Gözleri uyku için direnir vaziyetteydi. Kızarmış, şişmiş gözleriyle anlamsızca bana bakarken gözleri yavaşça kapandı..yere düşmeye hazır bedenine hızla kollarımı sardım. Bayılmış olmalıydı. Apartmandan birinin bizi böyle görmesinin normal olmayacığını düşünerek umutu kucağıma alıp kapıyı ayağımla ittirdim. Oturma odası olduğunu tahmin ettiğim yere doğru adımlarımı attım.
OLAMAZ.
Yerde yatan iki bedeni görmemle başımdan aşağı kaynar sular akmıştı.
Bi kucağıma bi yere baktım. Neler olmuştu burda?
......
Umutu bi koltuğa yatırmıştım. Daha yeni yeni kendine geliyodu. Sayıklama gibi sesler geliyodu. "anneee. Sende gitme..annee" söyledikleri ok gibi kalbime saplanmıştı. Kendi acımı düşündüm. Acıyarak ona bakan gözlerimi sıkarak kapattım. Babasını kaybetmişti. şimdi anneside ölmüştü. Ne yapacaktı? Ne yapabilirdi ki? O bi kızdı. Kızlar daha kırılgan, daha güçsüz değil midir. kim bilir belki intihar etmek isteyecek.
"Aaah" duyduğum sesle daldığım düşüncelerden ayrılıp umutun yanına daha çok yaklaştım. Gözlerini açmaya çalışıyordu ama başaramıyodu.
"Dur. Zorlama kendini" zorla çıkmıştı kelimeler ağzımdan. Ne yapacaktım şimdi?
Güçsüz hareketlerle oturur hale getirdi kendini. Umutsuzca önce bana sonra yerde yatan cesetlere baktı. Bakışları tekrar beni bulduğunda dudaklarını araladı
"Napıcam ben?"
Önünde diz çökmüş bi şekilde oturuyodum. ayağa kalkıp hemen yanına oturdum. Sarılırsam iyi hissedebilir daha doğrusu rahatlayabilirdi. kollarımı bedenine sıkıca sardım oda aynı şekilde karşılık verdi. ince güçsüz bedeniyle sıktı bedenimi. dahada bastırdı beni kendine.
"Geçecek. hepsi geçecek. korkma ben yanındayım"
....