[Zawgyi]
"ဆံထံုးေတာ္ႀကီးတမာသီးနွင့္...ခါးစည္းဝတ္လဲ ခ်ဳပ္...%#$&*$×&:"$;;$$**$....ေရသည္မိန္းမသည္....ေရသည္မိန္းမသည္....ေရသည္.."
"မရေသးဘဲ အလြတ္မဆိုနဲ႔ေလ အငယ္ေလး.."
ဆူလိုက္သည့္ေလသံမွာေတာင္ႏူးညံ့မႈေတြ ေရာယွက္ေနသည့္ၾသရွရွ အသံေၾကာင့္သူအေတာ္ေလးအံ့ၾသသြားမိသည္။ဒီ အသံ...ဒါ...ကိုႀကီး...သူငိုယိုေတာင္းပန္ေနသည့္ၾကားမွနိုင္ငံရပ္ျခားကို ေက်ာင္းသြားတတ္သည့္ကိုႀကီး။တစ္နည္းအားျဖင့္ သူတိတ္တခိုး ခ်စ္ေနရသည့္ ေဘးအိမ္က ကိုႀကီး။
"ဟင္...ကိုႀကီး...ကိုႀကီးျပန္ေရာက္ေနတာလား.."
သူလွည့္မၾကည့္ရဲေသးပါ။သူ စာေတြမွတ္တာမ်ားၿပီး စိတ္ထင္တာျဖစ္မွာေၾကာက္သည္။ဒီနွစ္ေတြထဲမွာ ထိုသို႔ ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးကို မၾကာမဏႀကံဳေနရလို႔ သူမေပ်ာ္ရဲေသး။ဒါေပမယ့္ ခနခန အဲ့လိုျဖစ္သြားတဲ့ခ်ိန္တိုင္းကိုႀကီးအသံေလးၾကားေယာင္ ေနတာမို႔ သူ စာကိုလည္းအထူးတလည္ ႀကိဳးစားမေနခဲ့ေပ။
"အငယ္ေလး..."
"တ...တကယ္ပဲ ကိုႀကီးလား.."
"အင္း...ကိုယ္ပါ..လွည့္ၾကည့္ပါအံုးကေလးရဲ႕.."
သူမယံုၾကည္နိုင္ေသး။ ခနၶာကိုယ္အားတစ္ျဖည္းျဖည္းျခင္းလွည့္လိုက္ေပမယ့္လဲမ်က္လံုးကိုေတာ့မဖြင့္ရဲေသးေပ။ခုခ်ိန္ဆို ကိုႀကီးပံုစံကဘယ္လိုျဖစ္ေနမွာလဲ။အရပ္ေတြပိုရွည္လာမလား...အရင္ကထက္ပိုၿပီးေခ်ာလာမလား။အင္း....အရင္ကထပ္အရပ္သာပိုရွည္လာရင္ေတာ့ မေတြးရဲစရာပဲ...ဘာလို႔ဆို သူ႔အရပ္က သိပ္မတတ္လာဘူးလို႔ေမေမကေျပာတယ္ေလ။
"ကေလး...အငယ္ေလး...မ်က္လံုးႀကီးဖြင့္အံုးေလ..."
ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေလေတာ့သူ႔အခန္းဝတြင္ၿပံဳးကာရပ္ၾကည့္ေနသည့္ကိုႀကီးကတစ္ကယ့္ကိုခန္႔လာေလသည္။အရင္တည္းကကိုႀကီးအား အားက် ၿပီး ခ်စ္ေနရသည့္သူ႔အတြက္ ကိုႀကီးကSuper heroတစ္ေယာက္ပင္။
"ကိုႀကီး...တစ္ကယ္ပဲ...ကိုႀကီး...အီးဟီး.."
သူလည္း ကိုႀကီးကိုယ္ေပၚခုန္တတ္လိုက္ေလသည္။ေျခေထာက္နွစ္ဖက္အားကိူႀကီး ခါးတြင္ခ်ိတ္တြယ္ထားလိူက္ရင္း ကိုႀကီးလည္တိုင္အားဖတ္ကာ ရင္ဘက္ေပၚမ်က္နွာ အပ္ထားရင္း ငိုလိုက္ေလသည္။ကိုႀကီးက ရက္စက္ တယ္...သူ႔ကိုဖုန္းေလးေတာင္မဆတ္ဖူး။
