Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"I love you, I always will. Goodbye..."
(Sahra'nın gelmesinden bir kaç hafta sonra, Gediz'in özel mekanında.)
| Gediz Işıklı |
"Kendime yeni bir yer bulmalıyım sanırım?"
Sesle bana dönen kadına gülümsedim ve yanına ilerledim.
"Buraya ortak oldum, çok geç."
Yanına oturdum ve derin nefes alıp karşımızdaki maviliğe bakmaya başladık.
"Neyin var?"
"İyiyim ben."
Yalan. Ona doğru baktım. Hala bana güvenmekte zorluk çekiyordu. Öyle bir duvar yaratmıştı ki kendine, o duvarın dibinde herkesten saklıyordu.
Sahra benim gözümde ufak bir kız çocuğu gibiydi. Çok eksiği olan, en ufak sevgiye ilgiye muhtaç olan bir kız çocuğu. Kendini güçlü gibi gösterse de sadece dinlenmeye ihtiyacı vardı, onu anlıyordum.
"Sahra."
"efendim?"
"Yıkalım demiyorum, örmüşsün o kadar ama pencere mi açsak bu duvarlara, hem kuşları görürsün, belki çiçek koyarsın önüne. Ne bileyim."
Şaşkınca bana bakıyordu. Bunu dememi beklemiyordu büyük ihtimalle.
"Ben-"
"Bir şey demene gerek yok. Bana güvenmeni sağlayamam."
"Gediz ben... Geçmişimden kurtulup yeni şeylere yelken açmak istiyorum ama ne zaman gözümü kapasam annemi görüyorum. İçimi bir karanlık kaplıyor, ne yapacağımı bilemiyorum."
Ona döndüm.
"Anneni unutturmam mümkün değil... ama o senin mutlu olmanı isterdi değil mi?"
Kafasını salladı.
"Hiç denemedin mi? Mutlu olmayı çok hak ediyorsun. Başarılısın, güzelsin, eh durumun da iyi. İstersen başka şehire veya ülkeye gidip her şeyi değiştirebilirsin.
Anneni hayatın boyunca unutmayacaksın. Ama anıları seninle. Ölüler toprağa gömülür, hatıralar ise yüreğe."
