''Canını çok acıtacağım biliyorsun değil mi?'' Yüzünde tehditkar bir gülüş vardı.Ama ben bu anı korkmadan yaşamak istiyordum.Ellerimi omzuna çıkardım ve arkada birleştirdim.Boynuna uzun bir öpücük kondurdum ve gülümseyerek konuşmaya başladım.
''Seni...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Perşembe 20.15
Odamın içinde bir ileri bir geri yaparken duraklayıp önümdeki boy aynasına baktım ve üzerimdekilere son kez göz gezdirdim.Sadeydi ama hoş duruyordu bence.Bana kalsa sırf inat olsun diye en eski eşofmanlarımı giyerdim ama annemin aptal tavırlarını çekmek istemiyordum.Cihangir'in beni görecek olmasının kesinlikle bir etkisi yoktu!
Dünden beri Cihangir'e sinir dolu birkaç mesaj atmıştım ama hepsini görüldü yapıp bırakmıştı.Aradığımda da meşgule atıyordu.Açsaydı büyük ihtimal ne dediğimi bile bilmeden bağırıp çağırırdım ama şimdi kendimi daha sakin hissediyordum.Ona ulaşma çabalarım her seferinde başarısızlıkla sonuçlandığı için daha fazla üstelemeyerek beklemeyi tercih etmiştim.
Sinir tüm vücudumda geziniyor ve sonra yine kendi içimde sönüyordu.Okulda tüm gün boyunca bunu düşünmüş eve kendimi zor atmıştım ama bu durumda yapacak hiçbir şeyim yoktu.
Aslında sorun neydi ya da neye bu kadar kızdım bilmiyordum.Sadece bana hiçbir şey söylememiş olması sinir bozucuydu.Onun yanında olduğum halde bize geleceğinden annem sayesinde haberim oluyordu.Üstelik bahsettikleri bu"iş"neydi onu bile bilmiyordum.Aklımda kocaman bir "Ne alaka?" sorusu dönüp duruyordu.Ve yine bunun cevabını ancak Cihangir gelince alacaktım.
Bana daha fazla şey anlatsın isterdim ama onun bir kapalı kutu olduğunu unutuyordum bazen.Sadece göstermek istediklerini gösteriyordu.Ve ben her seferinde daha fazlasını isterken buluyordum kendimi.
Ellerimi saçlarımdan geçirerek biraz daha şekil vermeye çalışırken zilin çaldığını duydum.Apar topar odadan çıkarak çıkış kapısına doğru ilerlediğimde annem ve babamın kapıyı açıp Cihangir'le selamlaştığını görmüştüm.Kapının önündeki birkaç laflamadan sonra ilerleyerek kapının önünden çekildiler.
Cihangir yavaş adımlarla içeriye girdiğinde Annem ve babam onu davet ederek salona doğru adımlıyordu.
Cihangir içeriye girdikten sonra tam karşımda dikilerek tek elini bana doğru uzattı ve yüzüne yarım bir gülümseme yerleştirdi.
