Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Çantasını tek omuzuna takan Yeonjun, içine yerleştirmeye üşendiği kitaplarını eline alarak amfiden çıktı. Bugün başka dersi olmadığına göre eve gidip dinlenebilirdi. Vize haftası oldukça yorucu geçmişti.
Fazla kalabalık olmayan koridorda ilerlerken, karşı taraftan gelen bedeni görünce adımları yavaşladı. Ahin de onu son anda görmüş, ama gözlerini ondan çekerek ilerlemeye devam etmişti. Yanından geçip gitmişti ki, Yeonjun arkasını dönüp yalnızca bir adım ilerisinde olan Ahin'e seslendi.
Ahin iç çekerek Yeonjun'a baktı. Onunla muhatap olmak istemiyordu. Özellikle son yaptıklarından sonra. Soobin'i tehtit edişinin öfkesini hala taşıyordu Ahin. Ama Soobin daha fazla üzülmesin diye konuyu kapatmıştı.
"Biraz konuşabilir miyiz?"
"İşim var."
"Dersin olmadığını biliyorum Ahin... Lütfen, fazla vaktini almayacağım."
Ahin kaşlarını çattı. Kendisinden beklenilmeyecek şekilde kibardı Yeonjun. Bu sebeple, merak etmişti ne söyleyeceğini Ahin. Kafasını salladı olumlu anlamda. Binadan çıktılar. Kampüsün bahçesinde sessiz bir alana geçtiler. Artık eskisi gibi Yeonjun'un karşısında iki büklüm olmuyordu Ahin. Ondan korkmuyordu da. Ne söyleyecekse duymaya hazırdı.
"Dinliyorum?"
Yeonjun derin bir nefes aldı. Uzun zaman olmuştu Ahin ile karşı karşıya gelmeyeli. Eski günleri hatırladı bir anlığına. Sonra bu düşünceleri kafasından atarak cümlelerini toparladı. Onunla belli bir amaç için kısacık konuşacaktı. Saçma sapan şeyler düşünemezdi. Kendi hayatı vardı.
"Ben... Özür dilerim."
Yeonjun bugün gerçekten şaşırtıcı davranıyordu...
"Ne?"
"Duydun. Özür dilerim. Ayrıldığımız günden bu yana yaşanan her şey için... Çok üzgünüm. Böyle olsun istemezdim."
Anlam veremiyordu Ahin. Durup dururken ne oluyordu? Yoksa Yeonjun yine bir şey mi planlıyordu? Ama gözlerinde samimi olduğunu belirten o ifade vardı ve Ahin bunu çok iyi görüyordu. Bunu bilecek kadar tanıyordu Yeonjun'u.
"Aniden ne oldu?"
"Aniden değil." dedi Yeonjun iç çekerek, "Çok daha önceden yapmalıydım belki. Bak... Soobin'i bilmeden üzdüğüm, kırdığım, kızdırdığım günler olmuştur. Bunları telafi etmek için çok geç. Ama sen... Seni mutlu ettiğim günleri hatırlıyorum. Araya daha fazla zaman girmeden af dilersem, belki biraz olsun iyi hissedersin diye düşündüm. Farklı bir amaç içerisinde değilim."
"Görüyorum... Beni geç de, Soobin senin kardeşin. Onun için hiç mi bir şey yapmayacaksın? Çaba da mı göstermeyeceksin?"
"Aramızı düzeltmek için her şeyi yapmaya hazırım ben, onu bilemem. Ailemizin evine girmesek iki kelime konuştuğumuz yok zaten."
