Stille winst..

Almost raped

Ghizlaine:

Het is 1.00 snachts en ik loop de park in met me pyjama. Thuis deed me teveel herinneringen oproepen dus maakte snel een rondje. De hele wijk slaapt toch.

Hoe meer ik loop, hoe meer bekeken ik me voel. Ik sla het gevoel van me af en loop op een iets sneller tempo verder. Ik hoorde geruis, het was niet het geruis van de wind. Ik zet het op een sprintje, maar zodra ik een steegje in ren daalt me conditie evenals me looppas. Ik leun heigend tegen het muurtje en sluit me ogen vermoeiend, pfff tijd om naar huis te gaan. Het moment dat ik me ogen open ligt me hart gelijk al in me kont, er staat een brede lange man voor me littekens op z'n hele gezicht, lijkt wel 'scarface'. De man pakt me nek hardhandig vast waardoor het leek alsof me geschreeuw er nooit was geweest. Hij pakte een doek uit z'n zak en wist wat de idioot wou doen. Ik probeerde me los te rukken maar tevergeefs...

Fawzi:

Lachend loop ik met soefian door de straten, het was laat, maar dat weerhield ons er niet van om een rondje te maken en een sigaretje te roken. "Wat speelt er tussen jou en Ghizlaine" kwam er dan uit z'n mond. 'Wat moet er tussen ons zijn, ze is Gwn fk irritant wat mij betreft kreeg ze de baan nooit' rolde er over m'n lippen. Hij keek me overdonderd aan en wou wat zeggen als we een gedempte geschreeuw horen. We kijken elkaar aan en lopen met versnelde pas die richting op.

De steeg in aangekomen staat er een man, onze lengte ongeveer met een doek het meisje te proberen te verstikken... of wat die ook probeerde. Het meisje probeerde en probeerde zich los te rukken maar leek daar geen baat in te hebben. Soefian rende naar ze toe, mij dagdromend achterlatend. Al snel volgde ik en liep naar soefian die de man met moeite tegen de grond aan hield. Ik liep naar het meisje en natuurlijk moet de verdomde ik haar weer tegenkomen..

Ghizlaine:

Geen haar op me hoofd dacht er aan om mezelf over te geven, zo laag zal ik nooit zakken. Al leek hij dit gevecht te winnen. Ik trapte de idioot in z'n edele delen. Ik dacht dat hij me los zou laten, maar het maakte hem alleen agressiever. Me schoenen werden alsmaar zwaarder net alsof de moed zonk naar me voeten.

Tot de man tot mijn verbazing op de grond lag met iemand bovenop hem, de jongen had zeker wel moeite met hem tegen de grond aan te drukken. Ik verstijfde zowat, de jongen keek omhoog en toen ik zag dat het soefian was knapte er wat.
Er kwam een ander jongen aanrennen en keek me aan. Het was de verdomde enige echte "Fawzi Affrani, natuurlijk moet jij het zijn". 'De dankbaarheid spat van je gezicht af' 'wat doe je überhaupt zo laat buiten' "kan hetzelfde aan jouw vragen" net wanneer ik weg wil lopen met een bedankje richting soefian, stop ik door de volgende woorden die uit z'n verdomde bek liepen "oh God als ik wist dat jij het was, had ik Soefian tegengehouden, je vond het zeker geweldig hoe de man aan je zat" lachend liep ik naar hem toe en voor ik het wist maakte me hand hard kennis met z'n wang 'van hetzelfde Afranni, van hetzelfde' zei ik vol afschuw. Hem met een rode wang achterlatend, maar vooral met een verbaasde, woedende hoofd.