Melody Forty

98 12 8
                                    

Now Playing:
Stronger by Sam Feldt ft. Kesha

Nagtagal pa ako nang ilang minuto bago tumayo at nagsimula nang maglakad palabas ng chapel

Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.

Nagtagal pa ako nang ilang minuto bago tumayo at nagsimula nang maglakad palabas ng chapel. Kanina pa dapat ako aalis pero ayaw makinig ng mga paa ko. Somehow, I was feeling peaceful, like I didn't want to leave anymore. I took one last glance from Him before finally walking back towards the elevator and pressed the button.

Sana... sana hindi pa huli ang lahat. Sana naririnig Niya ako.

Pagkalabas ko ng hospital ay huminga ako ng malalim. Every step... my feet get heavier and heavier, and the farther away I am from the hospital, the difficult it was to breathe.

Umupo ako sa waiting shed para magpahinga habang naghihintay ng bus. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko. Wala sa sariling umiling ako at sumandal sa sandalan ng upuan saka tumingin sa harap. Isa-isa nang namamatay ang ilaw na nagmula sa malaking hotel na medyo hindi kalayuan ng inuupuan kong waiting shed. May dumadaan pa namang mga sasakyan pero konti na lang ang mga nakikita kong taong naglalakad.

The wind was slapping softly against my cheeks, and I could hear the branches rattle. It was getting cold. I had to rub my hands together, slowly felt it getting warmer, and then rub my shoulder. Saglit pang nanginig ang mga paa ko.

Nang tumingin ako sa gilid, bahagyang kumunot ang noo ko nang makita ang isang pigurang palapit dito. I squint my eyes as the figure slowly became clear, only to find out that it was Analie.

"You're leaving us again?" Her cheeks were red, trying to catch her breath.

I looked straight while my breath became heavy, and my hands slowly made their way to my lap. The last time I left, she was also the one who found out. Funny how fate works. Naramdaman kong umupo siya sa tabi ko kaya napalingon ako sa kanya na nakatingin lang sa harap.

"Why?" she suddenly blurted out.

Huminga ako nang malalim at nagkibit-balikat, nahihirapan itong sagutin. "I don't... I don't think I needed to stay anymore."

Umiling si Analie nang hindi ako nililingon, tila hindi sumasang-ayon sa sinabi ko.

"I know what happened... what my parents did caused you so much pain at hindi na namin matatanggal 'yan sa puso't isipan mo. But I swear, none of us wanted to hurt you or want you leave... Kasi kung tatanungin mo ako Quinn... you'll always be my sister, you'll always be part of the family, and I just—I just don't want you to leave." May halong lungkot ang boses niya.

"Paano kung... paano kung mag—"

"Why do you think too far ahead, Quinn?"

"Ayoko lang maulit ang nangyari. Gusto kong magsimula ulit."

"You can start over... with us..." Nakita ko ang mabilis niyang pagkurap na tila pinipigilan ang sariling maiyak. "Pero ikaw ba, Quinn? Gusto mo na ba talagang umalis?"

Saddest Melody (Arts Series #1)Where stories live. Discover now