Όταν είμαστε μαζί (not final)

κεφάλαιο 1

 «Νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε ένα break»

Το αγόρι μου, με το οποίο είμαστε μαζί τα τελευταία εφτά χρόνια κάθεται απέναντί μου. Είμαστε στο αγαπημένο μας εστιατόριο, πίνοντας το κόκκινο κρασί που παραγγέλνουμε πάντα. Δούλεψα εννιά ώρες σήμερα, οι πελάτες μπορούν να γίνουν ιδιαίτερα απαιτητικοί πριν από τις καλοκαιρινές διακοπές. Τα παιδιά ήδη τελείωσαν με το σχολείο, και οι μαμάδες προσπαθούν απεγνωσμένα να τα απασχολήσουν και να βρουν μια αντικατάσταση για όλες αυτές τις ώρες στο σπίτι. Κάποια παιδάκια αγαπούν το διάβασμα – δυστυχώς τα περισσότερα όχι.

Φόρεσα απόψε το καλύτερο φόρεμά μου – αυτό το όμορφο σε απαλό γαλάζιο, που αφήνει έξω τον έναν ώμο. Με κάνει να φαίνομαι αιθέρια, σαν μια νεράιδα, κάτι που δεν καταφέρνουν να κάνουν τα ρούχα που φοράω στη καθημερινότητά μου. Όσο να πεις, δεν έχω την πολυτέλεια να φοράω φορέματα κάθε στιγμή κάτι που με κάνει να κατσουφιάζω τις περισσότερες φορές. Είχα αγοράσει το φόρεμα τη προηγούμενη Άνοιξη για το γάμο της αδερφής μου και από τότε απλά κρεμόταν στη ντουλάπα μου χωρίς να βλέπει το φως της μέρας γιατί πολύ σπάνια έβγαινα κάπου εντυπωσιακά.

Ξαφνικά είναι σαν το μυαλό μου να έκανε κλικ, και συνειδητοποίησα τι ακριβώς είπε.

«Συγγνώμη τι;»

Μοιάζει σαν ντρέπεται για μια στιγμή αλλά παρόλα αυτά δεν χάνει τον γεμάτο αυτοπεποίθηση εαυτό του.

«Νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε ένα break» επαναλαμβάνει και με κοιτάζει ευθεία κατάματα.

«Ναι το κατάλαβα και τη πρώτη φορά» Πίνω μια γουλιά από το ποτήρι μου – το κρασί έχει γίνει χλιαρό και για πρώτη φορά δεν νομίζω πως μου αρέσει.

«Είσαι σίγουρη; Γιατί όλη τη βραδιά είναι λες και το μυαλό σου ταξιδεύει αλλού. Και όχι μόνο απόψε. Δεν νιώθω ότι δένουμε μαζί πια. Μπορεί να χρειαζόμαστε λίγο χρόνο χώρια»

Για μια στιγμή... Προσπαθεί να ρίξει το φταίξιμο πάνω μου;

Προσπαθώ τόσο σκληρά να είμαι παντού και να ευχαριστώ τους πάντες και είμαι σίγουρη ότι δεν είναι απόλυτα δυνατό κάτι τέτοιο και όμως δεν χάνω το ρυθμό μου. Πηγαίνω στα μαθήματά μου, στη δουλειά, έχω – ή μάλλον πίστευα μέχρι τώρα πως είχα – μια υγιή σχέση και κάποιες Κυριακές καταφέρνω ακόμα και να επισκέπτομαι τους γονείς μου. Τι στο καλό έκανα λάθος;

«Ούτε εσύ είσαι μαζί μου συνέχεια. Έχεις τα επαγγελματικά σου ταξίδια, και τις ατέλειωτες ώρες στο γραφείο και τον προηγούμενη μήνα πήγες εκδρομή για σκι με τους φίλους σου!» του λέω με ένταση την οποία δεν είχα καν καταλάβει ότι πρόσθεσα στη κουβέντα. Πετάω τη χαρτοπετσέτα που κρατούσα στα χέρια μου τόση ώρα, πάνω στο τραπέζι και το βλέμμα του πέφτει πάνω της για μια στιγμή. Μετά με κοιτάει και έχει ένα ύφος λες και τον χαστούκισα με δύναμη στο πρόσωπο. Πραγματικά περίμενε ότι θα ήταν εύκολο.