Όταν είμαστε μαζί (not final)

κεφάλαιο 2

Δεν μπορώ να πιστέψω την τύχη μου πάλι. Πως γίνεται να είναι κάποιος τόσο άμυαλος; Πως μπορώ να ξεχνάω σχεδόν κάθε μέρα που είχα βάλει τη προηγούμενη μέρα τα κλειδιά μου; Ο γάτος μου ο Πέρσι, κάθεται στον καναπέ και με κοιτάει προσεκτικά με τα τεράστια κίτρινα μάτια του.

«Θα αργήσω τόσο πολύ!»

«Τι κάνεις;»

  Η Άννι, είναι στη κουζίνα και πίνει προφανώς καφέ. Της αρέσει να ξυπνάει νωρίς ακόμα και αν δεν έχει πουθενά να πάει. Εγώ είμαι ο τύπος που θα κάτσει στο κρεβάτι μέχρι τις μία το μεσημέρι χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα.

«Δεν θυμάμαι που έβαλα τα κλειδιά μου. Θα ορκιζόμουν ότι τα είχα στη ζακέτα μου» λέω προσπαθώντας να μη κλάψω.

«Αω γλύκα, νομίζω ότι βρίσκονται ακριβώς μπροστά σου»

Νεύει προς το μέρος που στέκομαι και γυρνάω να δω. Όντως τα κλειδιά είναι πεταμένα άτσαλα στο ένα από τα ράφια της βιβλιοθήκης μου. Τα αρπάζω στη χούφτα μου και τα βάζω στη τσέπη του παλτού μου.

Στέκομαι για λίγο κοντά στη πόρτα του διαμερίσματος προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να μη ξεσπάσω σε κλάματα. Είχα περάσει το βράδυ μου μισό – κλαίγοντας και παράλληλα προσπαθώντας να μη πάθω κρίση πανικού. Κατάφερα και κοιμήθηκα πολύ λίγο και σήμερα το πρωί κάλυψα τα μάτια μου με κονσίλερ για να μη φαίνεται το τι χάλια νύχτα είχα.

Η Άννι έρχεται κοντά μου και μου δίνει μια σύντομη αγκαλιά.

«Θα τα πας περίφημα. Θα σου φτιάξω το αγαπημένο σου φαγητό σήμερα εντάξει;» λέει γλυκά και αυτό με κάνει να θέλω να κλάψω ακόμα χειρότερα.

Επειδή φοβάμαι ότι αν ανοίξω το στόμα μου δε θα υπάρχει γυρισμός, και σήμερα η μέρα μου είναι μεγάλη, απλά κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου και βγαίνω από το σπίτι.

Η σημερινή μέρα είναι από τις λίγες που πραγματικά εύχομαι να μπορούσα να έχω αυτοκίνητο και κυρίως να μπορούσα να οδηγώ γιατί αν και σε γενικές γραμμές μου αρέσουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς αλλά αυτό το πρωινό θα προτιμούσα να μη με είχε δει άνθρωπος.

  Βρίσκω δύο άδειες θέσεις στο μπροστινό μέρος του λεωφορείου και κάθομαι δίπλα στο παράθυρο, ευχόμενη να μη δείχνω εντελώς μίζερη.

Αυτή την ώρα ο Φρεντ θα βρίσκεται στη κίνηση για να πάει στη δουλειά. Πήρε το δίπλωμα στα δεκαεφτά και προσπαθούσε μάταια να με πείσει να μάθω και εγώ. Αρνούμουν γιατί πάντα είχα φόβο με τα αυτοκίνητα, τους δρόμους και έβρισκα τους υπόλοιπους οδηγούς φοβερά απρόβλεπτους. Έτσι το έβρισκα πάντα βολικό να δίνω το τιμόνι καθώς και όλες τις έγνοιες που το συνόδευαν, είτε στον Φρεντ, είτε στον Τζέιμς είτε στην αδερφή μου. Η Άννι έχει δίπλωμα αλλά προτιμάει προς το παρόν το ποδήλατό της. Εγώ ούτε αυτό δεν σκέφτηκα να αποκτήσω. Θα ήταν ωραία αυτήν την ώρα με το ποδήλατο – ο ήλιος μόλις είχε βγει και δεν έχει προλάβει ακόμα να κάνει την αφόρητη ζέστη που έχει το μεσημέρι, το δροσερό αεράκι θα με χτυπούσε στο πρόσωπο και θα το ανακούφιζε, κάνοντάς με να συνέλθω πιο γρήγορα.