80's 💢 sana + mark ✔

0.1: one shot ✔

Seksenli yılların başıydı. Başındaki bandajı düzeltip ayna önünde düzeltti üstünü. Ardından kapıyı açıp dışarı çıktı ve mektup kutusuna doğru yürüdü. İçinde bulduğu mektup ile gülümsedi ve tişörtünü kaldırıp pantalonu ve tişörtü arasına sakladı. Koşarak eve koştu. Annesi gördüğü gibi gülümsedi. "Neden dışarı çıktın bakalım?"
Sana omuz silkti. "Zile basıldı da, kim olduğunu göremeyince kontrol edeyim dedim."

Bayan Minatozaki gülümsedi. "Öyle olsun bakalım."

Sana gülümsedi. "Biraz tekrar yapacağım anne, çağırırsan belki duyamayabilirim. Ders çalışacağım için odaya girmesen olur mu?"
Bayan Minatozaki omuz silkti. "Olur tabii, odanda bir işim yok zaten."
Sana başıyla annesini onayladı ve odasına girdi. Odasına girdiği gibi mektubu çıkartıp okumaya başladı.

"Selam Sana,
Tam orta okuldan beri konuştuğum mektup arkadaşım, merhaba. Nasılsın? Umarım ki iyisindir. Bir öğretmenin aracılığıyla tanıştım seninle, son derece de mutluyum. İnan bana. Sayende İngilizce yanında biraz olsun Japonca da biliyorum. Senelerdir bana kattıkların arasında artık duygular da var Sana. Artık tanışmak istiyorum seninle. Muhtemelen sen bu satırları okurken ben trende yolu izliyorumdur. Belki de kapındayımdır, bilmiyorum. Hayatımı orada çalışarak geçirmeye adadım, sırf seninle birlikte kurmak istediğim hayata engel olmasınlar diye. Ve başardım Sana, başardım Bayan Minatozaki. Şu an oraya bavulumu toplamış temelli olarak geliyorum. Yaptığım işi, hiç bilmediğim ve bir kere bile gezmediğim bu ülkeye taşımayı başardım. Üniversite hayatın umarım ki iyidir bu arada. Bir kitap aşığı olarak her gönderdiğim çiçeği kitaplar arasına sıkıştırdığını bildiğim için özür dilerim. Çünkü sonbaharın ortasında kırılmadan zarf içinde durabilecek bir yaprak dahî bulamadım. Şu an bana karşı karşılıklı bir duygun yoksa bile yine de o ülkeye geleceğimden mutluyum. Çünkü orada olduğumda sana daha kolay ulaşabileceğim, bir cevap almak için dört-beş gün beklememe gerek kalmayacak. Seni seviyorum Minatozaki."

Satırlar bittiğinde sevinçten dolan gözleriyle odaya göz attı. Ayağa kalktı yavaşça ve perdeyi biraz aralayıp camdan dışarı baktı Sana. Oradaydı. Gerçekten oradaydı.
Odasından koşarak çıkarken mektubu bir kenara fırlatmıştı. Kapıya koşup dışarıya çıktı. "Mark?"
Seslenişi ardından Mark gülümsedi kocaman. "Geldim, mektup arkadaşım. Artık hep buradayım ben. Sen ve biz için!"

Çok güzel değiller mi ama? Aynı sizin gibiler ❤🥺