QUEENS OF LOVE SERIES 03: WHEALYN ZERHIIAH BALLEDO [COMPLETED]

16

"I gotta go."

"Agad-agad? Magjuice ka muna Mister--este Diego. Pasasalamat ko man lang sayo. Total andito ka na naman sa loob." Aya ko sa kaniya at kinunutan na naman ako nito ng noo pero agad ring tumayo at naglakad papuntang kusina.

"Loh. Feel at home?" Bulong ko habang nakatingin pa rin sa bukana ng kusina. Maya-maya lang ay nakita ko itong may hawak ng dalawang baso ng juice na nakalagay sa tray.

Inilapag nito sa harap ko ang isa at ang isa naman ay ininom niya na. "Don't stare." Pinaikotan ko naman siya ng mata tutal hindi naman siya nakatingin. Kinuha ko na lang ang isang baso ng juice at ininom din.

Binalot kami ng katahimikan kaya naisipan kung magtanong. "Ano pala ang trabaho mo ngayon?"

"..."

Grabi namang sagot 'yun. Ang haba grabi. Wala akong narinig.

"Oy! Tinatanong kita eh. Sagutin mo naman. Sige, ito na lang. Saan ka ngayon nakatira? May bahay ka na ba dito sa Pilipinas?" Kinunutan na naman ako ulit nito ng noo kaya kinunutan ko rin ito ng noo saka pinikitan pa.

"You look stupid."

"Abat----" Hindi ko natuloy na sigawan siya ng makitang nakangiti ito. Nope, medyo hindi ngiti pero basta parang nakangiti. Ah! Basta. "Ngumiti ka ba? Ngumiti ka?"

"I'm not." Ay? Ganon. Baka nagugutom lang---nakakain ako ng cake kina Hero kanina eh.

"O-Okay." Ano ba 'yan! Ang awkward naman ang hangin. Ano kaya maganda itanong? Sino pa ang natitirang pamilya niya? Ay! Huwag 'yun. Baka bumalik 'yung pain. Hmmm. Ano kaya? Ah! Wala pa rin akong maisip.

Isip. Isip. Isip. Isip. Isip. Isip. Isip. Isip. Isip.

"I have a question." Napatingin naman ako sa kaniya at saka tumango.

"Sige. Ano ba 'yun?" Tanong ko at saka ifinocus na ang atensiyon sa kaniya.

Mukhang suplado talaga. Diego the suplado. Ay, bagay!

"What if.....you are a doctor then you save many people lives everyday. They manage to live because of you. They manage to smile and hug their own families. They can talk, walk and laugh with no more worries. And that's all because of you. But what if the time comes that your own family needs your help but you still chose to save someone's life. They are begging and shouting your name but you do nothing because you are in your work. Then....you saw them straightly lying at the cold bed while the white sheet covering their bodies. You slowly walked towards them with a shaking hands and trembling knees. Then you slowly put down the sheet and you saw your own family. They are now pale and cold. Yeah, they are dead. Then you lately realized that they are really dead. Yes, you don't save them. You do nothing. You are the fool that saving someone's life but didn't save your own family. But that time, you do something. You're trying your hardest to revive them. You do all the possible and even the impossible just to save their lives that you know from the start that you really can't save them. In the end, they still dead. No talks, walks, sound or something from them. In there you are, crying and realize that you actually do nothing. Now, my question is....if you are really in that situation, what will you do?" Agad ko namang ipinahid ang luha ko ng tumingin ito saka agad na ngumiti.

"Actually....I don't know what to do if ako ang nalagay sa sitwasiyon 'yan. Maybe, I just crying in the side and hugging my knees. That's hell...you know. Iyong tipong doktor ka pero hindi mo nailigtas iyong sarili mong pamilya. Pero hindi rin naman siguro niya masisisi ang sarili. Hindi naman niya siguro alam na mangyayari iyon, diba? I just feel so sad for her or him. Ang lungkot-lungkot kaya no'n. You save someone but you can't save your love ones. Sorry ah, wala.kang nakuhang matinong sagot mula saakin. Hindi ako magaling sa mga ganito eh. Waaaaaaaah! Pinaiyak mo'ko! Ang lungkot ng kwento mo, grabi! Parang tutulo sipon ko." Pinahid ko 'yung mga luha ko saka ngumuso sa kaniya ng bigla na lang ako nitong tawanan-----waaaah! "Tumawa ka? Narinig ko 'yun. Tumawa ka?!" Sigaw ko habang nakaturo sa kaniya.