Bungou Stray Dogs: Osamu Dazai's Entrance Exam (Tłumaczenie PL)

Prolog

Czym są ideały?

Odpowiedzi na to pytanie są niezliczone. Można by powiedzieć, że to tylko termin, albo idea, a może nawet źródło wszelkiego znaczenia. Ale jeśli zapytasz mnie, odpowiedź jest oczywista. To słowo zapisane na okładce mojego notatnika. Mój notatnik ma wszystkie odpowiedzi. Jest moim credo, moim mistrzem i prorokiem, który mnie prowadzi. Czasami może być zarówno bronią, jak i rozwiązaniem.

Ideały.

Wszystko, czym jestem, zapisane jest w tym notesie, który zawsze noszę przy sobie. W nim zapisana jest cała moja przyszłość, od tego, co zjem na obiad, do tego, gdzie się przeprowadzę za pięć lat, od listy jutrzejszych zadań do pracy po najtańsze ceny rzodkiewek w dzielnicy. Moje plany, projekty, cele, polityka– wszystko to jest tam, czekając na to, aż je zrealizuję.
Mógłbym nawet stwierdzić, że ten notatnik jest jak moja osobista przepowiednia. Moje ideały są zawsze w środku - wszystko, co muszę zrobić, to podążać za nimi. Moja przyszłość jest pod moją kontrolą tak długo, jak długo trzymam się planów zawartych w tym notatniku. Kontrola nad moją przyszłością– cóż za obiecujące słowa.

Jednakże—

Bez względu na to, jak genialny może być ideał, jeśli droga do jego realizacji jest zbyt daleka, to światło na końcu jest niczym więcej niż iluzją, a ideały– bez znaczenia. Dlatego najszybsza droga do spełnienia jest zapisana na pierwszej stronie mojego notatnika: "Zrób to, co musi być zrobione."
Nazywam się Doppo Kunikida, idealista, który żyje w rzeczywistości, realista, który dąży do ideałów. Jest to zapis zmagań pomiędzy człowiekiem, który tęskni za realizacją ideałów, a nowym pracownikiem, który chce im przeszkodzić.

7.

Minęły około trzy dni, odkąd zapisałem nową stronę w moim notatniku. To, co wydarzyło się w tym czasie jest następujące:
Takekoshi przyszedł do mojego domu. Spacerowaliśmy razem przy świetle księżyca. Haker Rokuzo Taguchi skontaktował się ze mną w sprawie obcego statku. Zjadłem gruszkę. Nie była słodka. Nie mogę pozwolić, by drobne rzeczy mi przeszkadzały. Ah, nie pragnę niczego więcej niż robić to, co jest słuszne.

–Zatrzymaj się!
Gonię przestępcę przez miasto Jokohama. Rozbawieni sprzedawcy handlujący na swoich stoiskach, tłumy ludzi rozmawiających na ulicach, klienci błagający o zniżki i dźwięk riksz jeżdżących na wschód i zachód po chodnikach: Ruchliwy pasaż handlowy jest tak samo hałaśliwy jak zawsze. Jestem pewien, że gdyby ktoś zaczął bójkę po prawej stronie ulicy, ludzie po lewej stronie nawet by tego nie zauważyli. Przedzieram się przez tłum w pogoni za przestępcą, prawdziwym lowelasem. Zrobił scenę u jubilera, a potem zwiał z jakimś towarem. Zwykłe bombki, ale jego trzeci napad przyniósł mu wniosek o aresztowanie. Ścigam przestępcę po złapaniu go na czwartym wykroczeniu, ale ma dobrą parę nóg, ani razu nie zwalniając. Mijamy rynek. Kontynuuję przecinanie zatłoczonych ulic, polując na swoją ofiarę, aż znika w wąskiej, tylnej drodze.
–Lepiej nadążaj, nowicjuszu!– krzyczę do biegnącego za mną kolegi.
–Zaczekaj, Kunikida! Mój but się rozwiązał!
–Kogo to obchodzi?! Po prostu biegnij!– Powoli w tyle pozostaje kolega, który właśnie niedawno dołączył do naszego biura.
Jego imię: Osamu Dazai. Raczej poprawnie brzmiące nazwisko.
–Phew. Kunikida, jestem wyczerpany. Mógłbyś trochę zwolnić? To nie jest dobre dla mojego zdrowia, wiesz o tym.
–Zwiększ tempo, ty leniwy głąbie! Moje własne zdrowie cierpi dzięki tobie!
–Gratulacje!
–Och, zamknij się!

Osamu Dazai, człowiek o nieznanym pochodzeniu i zdolnościach, człowiek najbardziej pozbawiony motywacji, żyje po to, by pokrzyżować mi plany. Jest zdecydowanie zbyt beztroski i bierze wszystko w swoim tempie. Co gorsza, jego hobby—
–Przy okazji, Kunikida. Nasz człowiek ucieka, wiesz.
Mój tok myślenia został przerwany, patrzę przed siebie i widzę, jak uciekinier ukradł warzywa ulicznego sprzedawcy, zanim skręcł w lewo, by uciec. Instynktownie zaciskam język. Potem sięgam do pamięci, żeby przypomnieć sobie mapę okolicy. Kieruje się w stronę wąskiej dzielnicy mieszkalnej z żywopłotami po obu stronach ulicy. W okolicy znajduje się niezliczona ilość domów, do których można uciec lub w których można się ukryć.
–Widzisz to, Dazai?! Dzięki twojemu marudzeniu, będzie teraz jeszcze trudniej go złapać!
–Nie przejmuj się tym. Wszystko jest zgodnie z planem. Co ważniejsze, zgadnij, co właśnie zobaczyłem.
–Nie obchodzi mnie to!
–To niesamowicie rzadka książka o nazwie "Kompletne samobójstwo". Szukałem jej wszędzie i właśnie zauważyłem ją na wystawie w używanej księgarni. Muszę tam wrócić i kupić ją, zanim zrobi to ktoś inny.