Lütuf değil karlar altında adını yazmak.
Hikmet değil korkarak adını aklıma kazımak.
Bir gün gideceksin diye, bahara sitem etmek hakikat değil.
Ya güneş açarsa, ya silinirse adın...
Kaybolursun telaşıyla, kış ayazına methiyeler dizmek yasal değil.
Uğruna böylesine bir cefayı, bu yürek çekecek değil.
Değil midir gözlerine nakış nakış işlenen şiirlerim.
Değil midir saçlarına bir bir dökülen yıldız misali dizelerim.
Sen ki benim kırlarımda filizlenmiş,
Sen ki benim ırmağımda yaşam cevherini kana kana içmiş.
Sen ki benim mürekkebimden doğmuş bir nesil.
Ne yazık senin esaretinde, benliğim öznesini yitirmiş.
Bir dua gibi çöksem karanlık yüreğine,
Binlerce amin yamalasam gül döken dillerine.
Aydınlığın hürriyetini versem ellerine,
Sığınırdın esaretin hüküm verildiği meyus kalbine.
Böyle bir sevdaya meftun olmak, yakışır şey değil.
Hüznün bulutlarını, yüreğime yorgan misali sarmak...aşktan değil.
Senin yaralı kanatlarına merhem olmak, ruhuma şifa değil.
Gökyüzüne vurulmuş bir güvercine,
Yeryüzü prangası vurmak, benim lügatımda maharet değil.
YOU ARE READING
BERCESTE
PoetryBen öznelerini kaybetmiş çölde bir bedevi, Mecnun'un esarete düştüğü o çölde, şiir yazan uhrevi. Sararmış kağıt parçalarına tutunur sevdiceğimin elleri, Damarlarımda yol alır harita misali gözleri. Sen ki şiirlerime kan gülleri tutuşturmuş merhamet...
