The Legacy

Κεφάλαιο 62: «Σώσε με!»

«Δεν μπορεί στ' αλήθεια να πιστεύεις πως μετά από ό,τι έγινε επειδή εμφανίζεσαι έτσι μπροστά μου και μου λες ότι ο Ορέστης με χρειάζεται, εγώ θα πρέπει να τα παρατήσω όλα και να τρέξω να δω τι έγινε, έτσι δεν είναι;» Πριν αφήσω χρόνο στον εαυτό μου να πράξει όπως κάθε φορά, δηλαδή να βάλει τα πάντα στην άκρη και να επικεντρωθεί στον Ορέστη και σε ό,τι τον αφορά, ξεκαθαρίζω τη θέση μου. Ένας Θεός ξέρει πόσο πολύ νοιάζομαι και για τους δυο αλλά η ψυχική μου υγεία αυτή τη στιγμή προέχει. Μπορεί να είναι σε πολύ κακή κατάσταση ο Πωλ και δεν θα παραξενευτώ καθόλου αν τον δω να κουτσαίνει ή να κρατάει τα πλευρά του αλλά πρέπει για μια φορά να βάλω τον εαυτό μου πρώτο. Μοιάζει λες και πάλεψε με μια δεκαριά ανθρώπους κάτι που πλέον δεν μου φαίνεται περίεργο. Είναι μια απλή καθημερινή τους συνήθεια. Όσο χαζή όμως και να τους φάνηκα ότι είμαι, ούτε με μάγια δεν θα εξαφανιστεί από το μυαλό μου η νύχτα που βρήκα τον Ορέστη με την Κωνσταντίνα μαζί. Σίγουρα θα το γνωρίζει και ο ίδιος. Δεν νομίζω να περίμενε όντως να δεχτώ να τον ακολουθήσω. Το πιο πιθανόν το χτύπημα στο κεφάλι πρέπει να τον επηρέασε και να σκέφτηκε ότι έχει έστω και λίγες πιθανότητες να έρθει μπροστά μου ύστερα από όσα έχουν γίνει. Βλέπω πως οι μύες στο πρόσωπο του συσπώνται και δεν ξέρω αν είναι από τον πόνο που μένει όρθιος τόση ώρα ή από τον θυμό απέναντι στη δική μου άρνηση. Όσο και αν το παίζω ήρεμη το ένα σενάριο μετά το άλλο για το τι μπορεί να έχει συμβεί σκάει μέσα στο μυαλό μου και κρατάω με δυσκολία τον εαυτό μου να μην δείξει το παραμικρό συναίσθημα ή ανησυχία. Αν εκείνος είναι σε χειρότερη κατάσταση από τον Πωλ; Αν αργοπεθαίνει στο νοσοκομείο; Αν έχει εξαφανιστεί; Αν τον έχουν απαγάγει; Αν είχε κάποιο ατύχημα;

«Με κάθε σεβασμό Αλίσια αλλά δεν είναι ώρα να μιλήσει ο εγωισμός σου. Φεύγουμε τώρα και δεν περιμένω ούτε λεπτό παραπάνω!» κοιτώντας με με ένα βλέμμα που πρώτη φορά βλέπω, ο Λουκάς μου κόβει ό,τι τσαμπουκά είχα. Τώρα βεβαιώθηκα για ποιο λόγο είναι φίλοι αυτοί οι δυο. Αυταρχικοί όσο δεν πάει. Ο Λουκάς όμως ξέρει να το κρύβει καλά. Κυριολεκτικά χωρίς να περιμένει ούτε δευτερόλεπτο με βάζει στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου που ήρθαν με την Άρια. Δεν πάμε καλά!

«E περίμενε πρέπει-» πριν προλάβω να ολοκληρώσω την πρόταση μου, μου κλείνει την πόρτα στα μούτρα. Για όνομα! Πρέπει να ενημερώσω τον Πέτρο για την απουσία μου. Από τα νεύρα αλλά και την τρομάρα μου αρπάζω το κινητό μου με τρεμάμενα χέρια και προσπαθώ να βρω τον αριθμό του. Προς έκπληξη μου βλέπω πως ήδη έχω μήνυμα από τον ίδιο. "Ας τον να πιστέψει πως κατάφερε να μας ξεγελάσει. Υπάρχει όντως πρόβλημα και πρέπει να πας. Θα είμαι σε επιφυλακή." Το διαβάζω τέσσερις φορές για να βεβαιωθώ πως κατάλαβα σωστά. Τι στο καλό έχει γίνει; Αν το επιβεβαιώνει και ο Πέτρος τότε ο Πωλ δεν λέει ψέματα ή τέλος πάντων δεν είναι κάποια παγίδα. Η πόρτα του οδηγού, του συνοδηγού και αυτή στα δεξιά μου ανοίγουν την ίδια ώρα και δεν εκπλήσσομαι που βλέπω κάποιον άλλον να βρίσκεται στη θέση του οδηγού απ' ότι ο Πωλ. Βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως με το ξύλο που έφαγε ούτε τα βασικά δεν μπορεί να κάνει. Παρ΄ όλα αυτά μένω με το στόμα ανοιχτό όταν τον βλέπω να κάθεται δίπλα μου και τον Λουκά συνοδηγό. Ποιος σκέφτηκε να μας βάλει μαζί στο πίσω κάθισμα; Όσο χτυπημένος και αν είναι αν μου πετάξει τις συνηθισμένες του βλακείες δεν θα κρατηθώ και θα τις φάει και από εμένα.