آرامشی در پس هیاهو...

تلاطمی امیدبخش

در پی هر طوفان دریا آرامشی تماشایی را به نمایش میگذارد،
به طوری که میتوان آسمان را در پهنای بینهایتش به وضوح دید.
این روزها که درونم هیاهو را بیداد میکند؛ آیا میتوانم دلخوش سکون بعدهایم باشم؟
چه تعداد از این ثانیه های صبور را باید بشمارم؟
تا بازتاب آسمانی صاف را با تمام وجود خسته ام لمس کنم.
چه شب های مواجی را باید با چشمان باز صبح کنم؟
تا در قایق رویاهایی شیرین گرمای آفتاب را پشت پلک های خسته ام احساس کنم.
من چه تعداد لبخند بی فروغ دیگر را باید بگذرانم تا بتوانم در سکوت شادی خویش را با برق چشمانم شریک شوم؟
من تا کی باید در بیثباتی ذهنم به دنبال بیراهه ها این سو و آن سو بدوم؟
تا قدم های محکمم ردپایی جاودان بر جاده ی خود بگذارند.
من چه قدر دیگر باید پای شِکوه های روح آزرده خود بنشینم تا بتوانم پرواز شادانه اش را تماشا کنم؟
پس چه زمان من آن دریای آرام خواهم بود؟!

₭I₳₦₳