F.R.I.E.N.Dead

Chapter 5

Raquel's POV

"The Mansion of Te Ka? That's a really weird name." Sambit ni Jonathan.

"I know, can you just let her read?!" Inis na sambit ni Kano.

"Kano, okay lang." Pag awat ko sakanya.

"A couple named Terry Rutherford and Karin Miyazaki - Rutherford built this mansion for their shelter. They lived together here and built a family with two sons and two daughters. They all lived a very happy life until one day, their daughters went missing. They looked everywhere inside this mansion, but there are no sight of them. One of their daughters was found dead in a lake filled with blood which caused one of their sons to commit suicide. Years past by, they were robbed by a guy who killed one of their daughters which caused both of their children get killed in the process. Terry had enough of the killer and decided to haunt him once he came back. He tortured the killer slowly but painfully by ripping their limbs one by one until he lost alot of blood which caused him to die."

I don't know why, pero sa tuwing nababasa ko yan, kinakabahan ako na baka isa sakanila ay buhay pa. I know it happened years ago, but still nakaka trauma.

"Ano kaya nangyari kay Karin?" Tanong ni Larxene.

"Wait wait wait." Sambit ko habang tinitignan yung libro.

"After Terry killed the guy who slaughtered their children, he commands every single soldier to guard this mansion and make no one pass this house ever. But whoever passes inside the house, shall be slaughtered. Many people passed by this mansion, which means almost alot of people were killed trying to go inside." Pagbasa ko sa libro.

"About kay Karin..." Sambit ko habang hinahanap siya sa libro.

"There were no details about her after the slaughter of their children." Dagdag ko.

"Kaya punong puno ng mga ugat at laman loob ng katauhan yung nakikita ko sa mansion na to." Sambit ni Jessica na ikinalaki ng mata naming lahat.

"Ano yun Jessica?" Tanong ni Raphael.

"Naglibot ako sa mansion na to, at punong puno nga sila ng mga dugo bawat kwarto. Hindi lang yun, may mga pugot na ulo akong nakikita sa mga lamesa. O kaya mga braso at binti. Basta puro mga katawan ng tao nakikita ko." Pagkwento niya.

"Yun ba yung time na umalis ka ng walang paalam?" Tanong ni Sophia.

"Oo. Luckily I survived by a guy who tried to kill me." Pagkwento niya.

"Paano ka nakatakas sa killer?" Tanong ni Adam.

Jessica's POV

"Paano ka nakatakas sa killer?" Tanong ni Adam na ikinabuntong hininga ko lang.

Flashback

Nung nakita ko yung killer na maya hawak na machete, napaiwas ako sa mga pag galaw niya na. Buti na lang hiwa lang sa braso yung tumama saakin. Tumakbo ako palayo sakanya, pero sinusundan niya pa rin ako, bawat hakbang niya napapaisip ako na huling hininga ko na ito pag nakaabot siya saakin.

Ilang beses akong nadapa sa tuwing hinahabol niya ako, pero nakakatakbo pa rin ako palayo sakanya kahit papano.

Napadpad ako sa isang kweba kung saan walang makakakita saakin, kaya tumakbo ako papunta sa loob neto. Naging tahimik ako nang hinahanap ako ng killer. Nagtiis ako ng sakit na nararamdaman ko, kahit hirap na hirap along huminga, pinipilit kong manahimik para umiwas yung killer.

Bawat slip ko, talagang desperado siya na patayin ako. Nang makaalis na yung killer, nagpahinga na ako ng mga ilang oras para magkaroon ng lakas, at dun na ako naghanap ng lugar kung saan pwede ako magpahinga. Hanggang sa napadpad ko mga kaklase ko.

End of flashback

"Good thing you survived kahit iniisip mo na mamamatay ka na." Sambit ni Bruce na ikina-ngiti ko.

"Kung sino man yung mga killer na yan, malilintikan yan saakin sa pagpatay ng mga kaklase natin." Inis na sambit ni Jonathan.

"Jonathan, uminahon ka." Pagtahan ni Larxene.

"If it weren't for him, we would have all survived." Bulong ni Cody.

"Narinig ko yan Cody!" Sigaw ni Kano.

"Bakit? Ikaw naman may kapakanan nun diba?! Ikaw naman ang may dahilan kung bakit pinatay ng mga killer yung kaklase natin diba?!" Inis na sambit niya.

"Alam mo, magpasalamat ka na buhay ka pa! Kaysa namang hayaan mo yung sarili mo na magpakamatay sa harapan nila!"

"Eh paano pag nalaman ng mga magulang nila na patay na sila?! Ilagay mo nga yung posisyon mo sa posisyon nila! Paano pag ikaw yun Kano?! Paano pag nalaman ng nanay mo na patay ka na nang dahil hinayaan ka nila na mapatay ng mga killer na yan?!"

"Alam mo, ang dami mong alam!"

"Hindi ako makasariling tao na tulad mo!"

"Tama na nga yan! Magtutulungan tayo diba?! Eh ano yang ginagawa niyo?!" Panermon ni Lylia.

"Tanungin mo yang bwisit na nangbibintang lagi!" Inis na sambit ni Kano habang tinuturo si Cody.

"Oh sige! Asaan si Cedric?!" Tanong niya pabalik.

"Why do I even care about him?!"

"See! Pinapakita mo na makasarili kang tao!"

"It's a matter of life and death, you jack***!"

"PWEDE BA?!" Sigaw ni Jonathan sakanila.

"KUNG MAG AAWAY NA LANG KAYO NANG DAHIL SA NANGYARI, MAS MALAKI ANG PAG ASANG HINDI TAYO MABUBUHAY! PLEASE LANG, MAG AYOS NAMAN KAYO KAHIT NGAYON LANG! PAG NAKAALIS NA TAYO SA LUGAR NA ITO, BAHALA NA KAYONG MAG AWAY AWAY!" Panermon ni Jonathan.

"Jonathan, kalma. Kumalma ka." Pagtahan ni Larxene ulit.

"Magpahinga na tayo. Tutal mag uumaga na at kailangan din nating iklaro yung pag iisip natin." Sambit ni Bruce na ikinatango naming lahat.

Chelsea's POV

Halos lahat sila ay natutulog na. Pero natanaw ko si Cody na hindi makatulong.

"Cody..."

"Chelsea, what's wrong??"

"Magpahinga ka na."

"I can't sleep." Sambit niya bago yumuko.

Hindi ko na napigilan yung sarili ko na yakapin siya dahil nakikita ko sa mga mata niya na naiiyak siya sa sobrang stress.

"Hayaan mo na Cody. Once na nakatakas na tayo, iiwasan ko na si Kano." Sambit ko na ikinalaki ng mata niya.

"What do you mean??"

"Cody, I'm worried about you. Baka dahil sa stress, maging sanhi ito ng pagkamatay mo. Alam mo naman na ayokong ma stress ka diba? Cody, I don't want to say this in front of you, but deep down inside I love you. I can't lose someone who cares about others."

"Shh." Paglagay niya ng daliri niya sa labi ko.

"Thank you Chelsea. For making me feel comfortable with you. I knew from the very start that I could rely on you. But I didn't expect that you had feelings for me. You know, you're the first girl who made me feel this way. That's why I loved you even more."

I smiled until I slowly leaned my face towards his, I cupped his cheeks, closed my eyes until our lips pressed against each other.