DİLHUN +18

1.BÖLÜM GEÇMİŞ

Ölmüştüm.

Kırmızı halının üzerinde,kırmızı elbisemin içinde kanlarla kaplı vaziyette duruyordum.

Kocalarının kollarına girmiş şaşkın bir şekilde bana bakan kadınlar,benden çok vücudumun açık bir şekilde görünen dekolteleriyle ilgilenen yaşlı erkekler,ambulansı çağırın diye bağıran genç kahverengi saçlı kız ve ona kafasını sallayarak ambulansı arayan güvenlik.

Kendimi ucuz bir eşya gibi bıraktığım balkonda put gibi duran Araf'ı gördüğümde kanayan her yarama tuz basıldığını,canımın olduğundan daha da yandığını hissetmiştim.Öldükten sonra mutlu hissetmem gerekirken neden ben değersiz hissetmiştim?Yanıma inip durumumu soracak kadar bile değer vermiyordu bana.

Eğer gülebilseydim,gülmekle kalmaz kahkaha atardım.

Keşke dedim kendi kendime,keşke onun yanında olabilseydim.Zeytin kahverengisi gözlerinin içine baka baka gülüp,boynuna kollarımı dolayarak ağlayabilseydim.Her ağladığımda iki yana açılan dudaklarımı ona çekinmeden gösterebilseydim.

Ama yapamazdım.Ben ölmüştüm,bunun geri dönüşü yoktu.

Tanrı bunları bana intiharın bir hata olduğunu anlamamı sağlamak için mi gösteriyordu?Eğer öyleyse başarılı olmuştu,pişmandım.

Acaba ne zamana kadar görecektim onları?

Ne zaman cehennem bana kapılarını açacaktı?

Görüş alanıma Kerim girdiğinde gözümü Araf'tan ayırıp ona diktim,ilk önce yerde yatanın ben olduğuma inanmamış gibi baktı yüzüme ardından yere diz çöküp nabzıma baktı.

Yüzünde değişen ifade hiç ölmemiş olmayı dilememi sağladı.

Sanki ben bir canavarmışım benden korkuyla uzaklaştı ve "Ambulans nerede kaldı?" diye bağırdı.İnsanlar bir anda benim başımdan kalkıp onun yanına gittiklerinde kalbimin kanadığını hissettim.Ölmüş olan ben iken,ilgilenilmesi gereken o gibi görülüyordu.

"Ölmüş!Ölmüş!Ölmüş!" 10 yaşlarındaki bir oğlan çocuğu tüm her yerde bağırmaya başladığında yerde yatan yalnız bedenim spazmlar geçirmeye başladı.Bitiyor muydu?Ruhum gidiyor muydu?Gözlerim kararacak mıydı?Toprak bundan sonra evim mi olacaktı?

Bedenim bir anda hızla havaya kalktı ve tekrar yere sertçe çarptı.

Gözlerim kapandı.

Ruhum bedenimi terk etti.

°

Gözlerim sanki vücuduma elektrik verilmiş gibi şok etkisiyle açıldı.

Oksijen sanki uzun zamandır odada kilitlenmiş ardından kapısı açılmış bir çocuk gibi bir anda bedenimde hareket etmeye başladı.

Ölmemiştim.

Korku,belirsizlik ve endişe tüm bedenimi kaplarken yaptığım tek şey derin nefesler alıp bulunduğum alanı taramaktı.Aldığım hızlı ve derin nefesler adrenalin seviyemi daha da arttırıyor,sanki yatakta değilde uçsuz bucaksız bir uçurumdaymışım gibi hissettiriyordu.

Çok korkuyordum.

Neler olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu ve bu beni çok korkutuyordu.

O gün yaşadığım tüm duyguların aynısıydı.

Gözlerimden yaşlar aktığını hissettiğimde o günü unutmaya çalıştım,çünkü hatırladıkça daha da korkuyordum."Lütfen,lütfen bana bir şeyler söyle" diye yalvardım Tanrı'ya.Ayağa kalkmak istedim ama geçirdiğim şoktan dolayı parmağımı bile zorla kıpırdatıyordum.