Άρια [✓]

A

Το Άρια δεν ήταν το πραγματικό της όνομα .
Κάποτε κάπου διάβασε ότι σήμαινε λέαινα και μελωδία σε άλλες γλώσσες. Δεν θυμόταν σε ποιές ,αλλά ήξερε πως αυτό ήταν .
Εκείνος την πρωτοειπε έτσι . Όχι όχι αυτός ,oχι το αγόρι που νόμιζε πως αγαπούσε . Όχι το αγόρι που δωθηκε...

Αλλα αυτός που την σκότωσε εκείνο το βράδυ . Το αγόρι πάνω στη μαύρη μηχανή ,που ούρλιαζε σαν λύκος κάτω από την πανσέληνο μόλις είδε την κοκκινομάλλα που είχε πέσει πάνω στις ροδες της μηχανής του . Αυτός την ονόμασε έτσι .
Κάλεσε ασθενοφόρο πανικόβλητος και την κράτησε στην αγκαλιά του πιέζοντας όσα σημεία αιμοραγούσαν στο κορμί της ,πιστεύοντας πως θα τη κρατήσει στη ζωή .  Μα ήταν τόσα πολλά αιμοραγουσε σχεδόν από παντού , ακόμη και αν δεν χτύπησε τόσο πολύ το αίμα ήταν πολύ .Είχε περάσει πολλά αυτό το αγόρι ,δεν άντεχε να ξέρει πως πήρε τη ζωή μιας κοπέλας. Δεν άντεχε άλλο αίμα .

Δεν θα μπορούσε να ζήσει με αυτό . Και το πρόσωπο της ήταν τόσο γλυκό σαν μελωδία, είχε κάτι το αθώο κάτι το σπασμένο αλλά όμορφο πάνω της. Αυτό σκεφτόταν και λυπόταν, λυπόταν να πεθάνει. Ήταν στην ηλικία του , τόσο νέα ,δεν είχε προλάβει να ζήσει . Οι τύψεις άρχισαν να ριζώνουν μέσα του , έκανε ότι μπορούσε.

Στο νοσοκομείο δηλώθηκε ως Άρια, η αδερφή του . Οι γιατροί πάλεψαν να την κρατήσουν στη ζωή ,μα παρότι η καρδιά της χτυπούσε κανονικά ,ήταν πλέον αργά .
Είχε πλέον πεθάνει.
Περασαν μέρες, μήνες και το αγόρι με τη μαύρη μηχανή ήταν εκεί .
Οταν ξύπνησε ,αυτή ήταν η Άρια, γιατί δεν θυμόταν ποια ήταν πριν. Εκείνος της ο ευατος είχε πεθάνει. Όταν τα πράσινα μάτια του αγοριού συνάντησαν τα καστανά δικά της ,είδε κάτι ακόμη πιο όμορφο από ότι είχε δει πριν . Ακόμη και αν δεν ήταν πράσινα σαν τα δικά του αυτός τα έβρισκε πανέμορφα,είχαν ζωή μέσα τους .

Και έτσι έμεινε δίπλα της, την κράτησε κοντά του . Δυσκολεύτηκε να κερδίσει την εμπιστοσύνη της γιατί δεν τον γνώριζε, δεν γνώριζε καν τον ίδιο της τον ευατο. Σύντομα φώλιασε στην αγκαλιά του και βρήκε τον ευατο της να ανήκει κάπου ,ακόμη και αν δεν ήξερε τον ευατο της.

Και όταν την πήρε μαζί του στο σπίτι του η οικογένεια του την δέχτηκε.
Της χάρισαν λουλούδια,  λουλούδια που δεν ήξεραν πως ονομάζονταν , αλλά ήξεραν πως της άρεσαν,γιατί του τα είχε δείξει. Μια μέρα έξω από το παράθυρο του νοσοκομείου,ίσως τώρα γίνει χαρούμενη  .

Τώρα που τα μαλλιά της έχασαν το κόκκινο χρώμα τους και το  προσωρινό τατουάζ της ξεθώριασε, τώρα που οι παλιές της μνήμες είχαν χαθεί .
Και αυτό έγινε .

Έζησα χαρούμενη,έζησα χαρούμενη γιατί επιτέλους είχα την ευκαιρία να ξεκινήσω από την αρχή .
Όμως κάποια στιγμή θυμήθηκα. Δεν κατέρρευσα γιατί πλέον ήμουν η Άρια. Και ακόμη και αν είχα τις μνήμες της κοκκινομάλλας κοπέλας δεν ήμουν αυτή πια.

Αυτή ήταν νεκρή .