Geceden Çığlıklar

1.bölüm devamı

önceki bölümde yazdıklarım kayıt edilmemiş aq ben yazdıklaırmı aynı duyguyla nasıl yazacam al işte hjayatım böyle boktan ibaret bi işe hevesleniyoruz bi bokluk çıkıyo illa içinden

seni dünyay agetirenin nefreti çok ağır basıyor sana inamıyorsunda zaten birinin seni sevebileceğine anksyete denen şey sardı dört bir yanımı ve belkide bir çoğu piskolıjik sorunlar tırnağı kırılsa piskoloğa gitmek isteyen cici minoş kızlar okusa bunları hemen piskoloğa giderler ama ben kendi içimde bir savaş çıkqrmış bunları yenmeye çalışıyor önceki bölümde anlattımmı blmiyorum ama düşünsenize arkadaşınızın yanına gidiyorusnuz ve it gibi titriyorsunuz ne kadar utanç verici titreme yetmiyor kekliyorsunuz eliniz ayağınıza dolöaşıyor soğuk terler döküyorsunuz bunların pişmanlığıyla içinizden dolaşan kor alevlere karşı üstünüze soğuk su dökülüyor sanki her an o şeyi tekrar yaşama korkusu dışarı çıktın mı aklından geçen binbir senaryo insanlar ne düğşünüyor hakkımda sorusu beyninizi yiyor adeta  kendinize özsaygınızı özüveninizi yitiriyorsunuz ve bu sizi bir binanın yıkılması için dibinden kazılması gibi dibinizden aşındıryor ve o yeterince boşluk oluştuğunda yıkılıyorusnuz geriye kalan molozlar toz ve duman başka hiçbir şey değil kafanızın içinde 1000 insanın daha yaşadığını düşünün bu 1000 insnala aynı ortamda olup sapmadan aynı konuyu konuşmak gibi biri size bir şey sunuyor bir şey söylüyor ve 1000 kişiyle 1000 1 fikirle çelişiyorsunuz bu sinire depresyona bıkkınlığa dönüşüyor çözüm kimseyle konuşmamakmı hayır kafanızın içindekiler sizi bile eleştirip söylediğiniz her bir söze kadar sizinle kavga ediyor bunları görmezden gelmek tek çare onuda başarabilirseniz yoksa hep bir sözüm varır;

-düşüncelerimin içinde kayboluyorum ama ne düşündüğümüde bilmiyorum

evet durumunuz bundan  ibaret oluyor ve sonra bunu yakın gördüğünüz birine söylüyorsunuz sonuç; delirmişsin bir akıl hastanesine yatman piskolojik tedavi alman gerekiyor oluyor peki kendi hissetiklerini böyle sözlere dökmek kadar rahatlatıcı bir şey olamaz benim gibiler için ama hergelenin teki çıkıp bunları söylüyor ve kalbin paramparça oluyor evet ben ve benim gibiler biz böyleyiz ben burda bir çok insan tipi daha alırım karşıma ama kendi piskolojimi okyanusa düşüp dağılmasın diye incecik saç telleriyle tutarken başkasınınpikolojik durumunu ele alamayacağım galiba bu sorunlarla birlikte unutkanlık baş gösteriyor söyleyeceğim cümlenin ortasında söylerken ne diyeceğimi unutup hatta konuşmayı unutum eheuveoehe diye seler çıakrıdğımı hatırlıyorum,evet bunlar gerçek burda espri olsun diye söylemiyorum ama durumum bundna ibaretti hatta kötü alışkanlıklar edinmeye bile başlamıştım ''duvar meyil ettiği yöne yıkılır derler bende bu meyil ettiği yeri değiştirdim çünkğ o yöne devrilişim hiç iyi olmazdı bi kaç değersiz insan için ben kendime ne zarar verirdim ne de kendimi yıpratırdım 

tüm yıldızlar söndüğünde hiçbir şeyin anlamı kalmayacak

benim içinde hiçbir şeyin öenmi yok benimde tüm yıldızlarım söndü mü bi ışık var bana çok uzak yürürsem kurtulacağım belki ama yürümeye devam etmedikçe karanlıkta boğuluyorum o ışığın sonu aydınlığa çıkmasada en azından bir çaba ve huzurla verdiğim ben elimden geleni yaptım nefesi titrek bir nefes verdim yavaş ve ağır adımlarla korka korka yürüyorum o ışığa doğru çıkışa çıktığından o aydınlıkta mutlu olacağımı bilsem koşacağım yetişeceğimi bilsem koşacağım ama meçhul yavaş yavaş yürüyorum ve umarım koşacağım zamnalar gelir korkumu yavaş yavaş yenip içimdeki kabuktan çıkmalıyım çıkıyorum   ve yavaş yavaş kapatıyorum bu bölümü bu konuyu ve bir sonraki bölüme geçiyorum çünkü yazacağımn çok duygu çok metin çok boş yapacağım konular var sadece yazmayı seviorum ve eleştirileri kafamda kaç insna kurcalarsa kurcalasın ben kurcalamayacağım kafamdaki her gürültüde radyo gibi kısacağım sesini izin vermiyeceğim 

ben bu ormanda ıssız bir evim...

yağmurda titreyen o kedi benim...