Να με θυμάσαι

Ήταν κάποτε ένας έρωτας (!)

Μερικες φορες για να πας μπροστα πρεπει να ξεκαθαρισεις με ολα οσα εχεις αφησει πισω. Παρελθον, παρον και μελλον οταν μπλεκονται δυσκολα ξεμπλεκονται. Ειναι μια μιξη που φωναζει κινδυνος και αυτη την φωνη δεν θα μπορεσεις να την ακουσεις ποτέ εκτος κι αν καταλαβεις....

Μια ζεστη σοκολατα πληκτρολογησε τον τιτλο του βιβλιου της μια εικοσαχρονη κοπελα στο λαπτοπ της. Ειχε γραψει ενα νεο βιβλιο. Απο την μεση εως το τελος μα της ελειπε η αρχη.

Η αρχη της ζεστης σοκολατας.

Πώς θα μπορουσε να ξεκινήσει το βιβλιο της; Η αρχη παντα ηταν δυσκολη για εκεινη.

Ηπιε μια γουλια απο το γλυκο ροφημα που ποτε δεν αποχωριζοταν και ταξιδεψε στο αδυτο των σκεψεων. Θα μπορουσε οι πρωταγωνιστες να ειναι φιλοι και επειτα ενας ερωτας μεγαλος και τρανος να γεννηθει αναμεσα τους. Οχι, πολυ κλισε. Για αυτον τον ερωτα μιλουσαν ολοι και ειχε γραψει ενα βιβλιο με την ιδια πλοκη πριν τρια χρονια. Ηθελε κατι διαφορετικο. Απλο μα συναμα με δοσεις αληθειας. Λατρευε αυτου του ειδους βιβλια που ειχαν στο εξωφυλλο τους την ενδειξη ''βασισμενο σε αληθινα γεγονοτα'' διοτι τα πιστευε και δεν ελεγε οτι ηταν μια απλη φαντασια. Γνωριζε απο πρωτο χερι πως ειναι να πλαθεις εναν δικο σου κοσμο με ολα τα παθη και τα δεινα.

Η Δαφνη αναστεναξε και κοιταξε το ασημί λαπτοπ της. Ειχε γραψει ολο το βιβλιο και αυτο που της ελειπε ηταν το πιο σημαντικο κομματι ή μαλλον ενα απο τα πιο σημαντικα αφού η αρχή έπρεπε πάντα να κερδίζει τον αναγνώστη, να τον κάνει σκλάβο του, να τον κρατήσει μέχρι το τέλος. Κοιταξε το ρολοι στον καρπο της και συνειδητοποιησε πως η ωρα ηταν οχτω το απογευμα. Ποσο γρηγορα περασε, σκεφτηκε. Παντα οταν εγραφε ο χρονος για αυτην δεν υπηρχε ηταν κατι το εξωπραγματικο.

Ενιωσε δυο ματια να την καινε, να πεφτουν πανω της εντονα οπως ενας μετεωριτης πεφτει απο τον ουρανο για να ταραξει την γη. Απομακρυνε το βλεμμα της απο το λαπτοπ και κοιταξε απεναντι. Τρια αγορια και δυο κοριτσια καθονταν σε ενα απο τα μεγαλυτερα τραπεζακια της καφετεριας. Ενα απο τα αγορια, ενας ξανθουλης συγκεκριμενα, την κοιτουσε διχως να παρει το βλεμμα του απο πανω της. Τα μαγουλα της κοκκινισαν, απεκτησαν ενα ροδινο χρωμα που την εκαναν πιο γλυκια απ'οτι ηταν. Το προσωπειο της παντα εμοιαζε σοβαρό και σκληρο.

Αγχωμενη επειδη οταν συναναστρεφοταν με κοσμο την επιανε ενα ειδος ντροπης αρχισε να παρατηρει την ομορφη καφετερια που εδινε μια ξεχωριστη νοτα στην πολη, αν καποιος εξαιρουσε την πολυωρη βαβουρα! Ομως η βαβουρα και οι χαρουμενες φωνες ειναι που δινουν ζωη στις πολεις, στα χωρια, στα μικρα και μεγαλα νησια.