Ξερεις ποσες φορες εχω φανταστει τον ερωτα μας; Να τρεχουμε τα βραδια στις παραλιες, να μου ψιθυριζεις στο αυτι ποσο ερωτευμενος εισαι μαζι μου, να βαζεις το ενα σου χερι γυρω απο την μεση μου και στο αλλο να κρατας μια μπυρα; Να με κυνηγας για να μου κλεψεις ενα φιλι και εγω να σε ριχνω στην αμμο; Να πεφτω πανω σου και να σου χαριζω οχι ενα αλλά δυο, τρια, τεσσερα και αμετρητα φιλια; Ξερεις ειμαι κοριτσι του καλοκαιριου, η θαλασσα και ο ηλιος ειναι το στοιχειο μου! Εκει θελω να ζησω τις στιγμες μας. Στην παραλια με ενα μπουκαλι κρασι ψιθυριζοντας τα μυστικα μας μεθυσμενοι για να μην μας ακουει κανεις. Να χαζογελαμε με ολα οσα εχουμε και δεν εχουμε πετυχει. Ξερεις, εχω φανταστει και τις βολτες μας! Να περπαταμε χερι χερι και ο ηλιος να καιει τα κορμια μας αλλα να μην μας νοιαζει διοτι....διοτι καλοκαιρι εχουμε μια φορα τον χρονο.
Μονο για τρεις μηνες και συγκεκριμενα μονο για για 92 μερες και δεν ειναι ολες ηλιολουστες.
.
Μυριζε τους αφρους της θαλασσας και επαιρνε ανασες. Γευοταν το δικο της καλοκαιρι σε ενα ψυχρο, αχρωμο φθινοπωρο. Περπατουσε κατα μηκος της ακτογραμμης και βυθιζε τα παπουτσια της στις πετρες αφηνοντας μικρα ιχνη στο διαβα της.
Χθες, εκατσε και εγραψε για τον Γιαννη. Διαμορφωσε το βιβλιο της κανοντας τα ματια του πρωταγωνιστη απο γαλαζια σε μελι και της πρωταγωνιστριας απο μαυρα σε γκριζα. Ο Λευτερης πλεον ηταν ενας πιστος κλωνος του Γιαννη και η Αννα...η Αννα ηταν ηδη εκεινη. Εγραψε και την αρχη, ειχε φτασει σε ενα ικανοποιητικο σημειο. Μα... ποσο την συγκινουσε αυτη η ιστορια που ήταν πλασμένη από το μυαλό της δεν περιγραφεται. Το συναισθημα ειναι συναισθημα.
Η ωρα ηταν τεσσερις, τα ίχνη του ηλίου ήταν εξαφανισμένα αλλα πισω απο τα συννεφα υπηρχε κρυμμενο ενα γλυκο πορτοκαλι χρωμα. Σιγα σιγα αρχισε να νυχτωνει. Η σμίκρυνση της ημερας ηταν πλεον αισθητη. Το αλλοτε σγουρο της μαλλι τωρα ειχε γινει μια πανεμορφη γαλλικη πλεξουδα, στα αυτια της υπηρχαν δυο μικρα σκουλαρικια σε σχημα λουλουδιου. Το σωμα της κοσμουσε μια καφε φουστα εως πιο πανω απο το γονατο και μια λευκη μπλουζιτσα. Για να μην κρυωνουν τα ποδια της επελεξε να φορεσει καλσον στο χρωμα του δερματος. Μα κοιτα να δεις κρυωνε, όμως ηθελε να ειναι ομορφη, ηθελε να ζησει λιγο απο ολα οσα ειχε γραψει. Φορουσε το συνηθισμενο καφε ζακετακι και στην τσεπη ειχε το τηλεφωνο της και μία μικρη φωτογραφικη μηχανη.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Να με θυμάσαι
Short Story«Κι αν κατι πρεπει να θυμάσαι απο εμένα, αυτο θα ειναι το ονομα μου. Σε παρακαλώ πολυ, ειναι το μονο που σου ζητώ, να με θυμασαι» Η Δάφνη είναι μια νεαρή συγγραφέας. Της αρέσει να γράφει βιβλία και να πλάθει τους δικούς της κόσμους βάζοντας τα συσ...
