✨20

158 33 4
                                    

Eunji POV.

Kalau aku tahu bende ni nak jadi, aku janji aku balik awal dari bercuti hari tu. Nyoung... Sampai hati kau tak bagitau aku semua ni. Kau tau tak aku sayangkan kau lebih dari yang kau sangka.

Aku jalan bermundar mandir di depan wad pembedahan. Jinyoung masih lagi dirawat di dalam.

Bila aku tahu tentang ni? Mama yang tibe ii bawak aku kat sini. Sepanjang dalam kereta aku tanya semua orang. Kenapa aku kena ikut ni. Tapi aku tak sangka, orang yang aku sayang sedang bertarung nyawa seorang diri tanpa sesiapa disisi.

Ya tuhan. Betapa kuatnya jinyoung hadap semua benda ni untuk masa yang lama. Selama ni aku terlampau bergembira sampai tak sedar yang dia sedang menderita.

Nyoung, tolong lah. Tolong lah selamat. Aku sayang kan kau. Sayang sangat.

Skip.

Tubuh jinyoung yang terbaring lemah itu dipandang. Syukur lah pembedahan tadi berjaya.

Jam yang tergantung didinding bilik vvip tersebut dipandang sekilas. Dah pukul 5 pagi. Hampir 7 jam jinyoung masih tak sedarkan diri.

Semua yang datang tadi pon dah balik. Yelah esok ada yang sekolah, kerja. Naseb je mama kasi aku duduk sini teman jinyoung sampai sedar.

Aku melihat jinyoung dengan hati yang sayu. Tubuh jinyoung penuh dengan wayar ii. Bantuan pernafasan juga turut dipasangkan padanya. Ya tuhan. Kalau boleh aku tak nak dia tanggung semua sakit ni. Aku rela tanggung untuk dia.

Mesti korang tak tau kan betapa besarnya sayang aku pada jinyoung. Besar sangat.

Orang kata, pesakit tengah koma ni dengar apa yang kita cakap. Aku mendekatkan bibirku ditepi telinganya.

"Nyoung..... Bila kau nak bangun ni nyoung. Kau tau tak aku rindu giler nak mampos kat kau. Kau mesti tak tau kan. Yelah kau bukan rindu aku pon."

Tubuhnya yang masih kaku tanpa balasan menyebabkan air mata aku tumpah sedikit demi sedikit.

"Nyounggg. Bangun lahhhh. Aku janji aku akan jawab soalan kau dulu. Aku janji aku akan bagitahu betapa besarnya sayang aku pada kau. Aku akan bagitahu yang aku-"

"Sapa kata aku tak rindu kau?" Tubuh aku tibe ii ditarik ke atas katil yang diduduki jinyoung. Badannya mengiring berhadapan dengan aku.

"B-bila masa kau sedar?"

"Sejak dari awal kau membebel." Dia tersengih perlahan.

"So kau kata nak jawab soalan aku 5 tahun lepas. Apedia." Mataku direnung sedalam dalamnya dengan penuh harapan.

"Ermm a-aku" tak sempat aku menghabiskan ayat, jinyoung terlebih dahulu berpusing membelakangi aku.

"Hmm tak pelah. Nampaknya kau memang tak nak jawab soalan aku." Hey lah jinyoung. Perangai sama je macam budak kecik. MANJA.

"Hey look." Aku menariknya untuk duduk. Kami berdua duduk bersila di atas katil. Nasib katil besar👁️👄👁️

Aku memegang kedua belah pipinya dengan menggunakan kedua dua tangan. Ditonyoh pipi jinyoung tanda mengusik. Aigooo kyeopta.

"Kau ni. Bukan aku tak nak jawab. Kau tu pon satu. Soalan dah mengarut timing lagi mengarut."

Jinyoung mencebik. "Eleh cakap jelah kau tak nak jawab"

"Yelah ii. Dulu aku memang tak nak jawab. Yelah, time tu aku baru 12 tahun. Kau pulak pergi tanya soalan bende bukan ii tu" jinyoung masih tidak berpuas hati kerana aku asyik tukar topik.

"Min eunji. Srs pliss. Aku just nak tahu je." Mukanya penuh harapan berharap agar jawapan aku sama dengan yang diharapkan. (Pergh pening sia ayat)

"Ish kau ni." Aku menutup muka aku dengan kedua belah tangan.

Destiny✨ || PARK JEONGWOOWhere stories live. Discover now