Για καλύτερη εμπειρία ακούστε το τραγούδι <3
Περπατούσα στο νεκροταφείο που σαν σήμερα πριν ένα χρόνο ήρθα για να θάψω τους γονείς μου
Όλα τα ρούχα μου ήταν μαύρα με ένα μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα στο χέρι δίνοντας ένα χρώμα πάνω μου, τα μάτια μου βούρκωσαν με το που είδα τα ονόματα τους
Ήταν δίπλα- δίπλα
"Emily Guerrero Adrien Guerrero"
Γονάτισα μπροστά και άφησα τα λουλούδια πάνω και με δάκρυα να πέφτουν από τα μάτια μου, δάκρυα που δεν επέτρεψα να πέσουν για πολύ καιρό
«Μαμά, μπαμπά...» Άρχισα να λέω κοιτώντας την ταφόπλακα τους, ήλπισα πως άμα έρθω εδώ και μιλήσω θα νιώσω καλύτερα, αλλά δεν ξέρω τι να πω πρώτα
«...δεν ξέρω τι να κάνω, είναι λες και είμαι σε αδιέξοδο, μπορεί να χάρηκα όταν έμαθα για όλο αυτό με την συμμορία αλλά μετά από λίγο κατάλαβα πως ήταν κάτι που έκανα για να σας θυμάμαι» Συνέχισα να μιλάω με κενά δάκρυα να πέφτουν από το πρόσωπο μου
«Δεν έπρεπε να πεθάνετε, τουλάχιστον όχι τόσο νωρίς, μου λείπετε, πάρα πολύ» Συνέχισα ενώ κοίταξα το χώμα κάτω
«Έφερα και τα αγαπημένα σου λουλούδια μαμά, αυτά που σου έφερνε ο μπαμπάς σε κάθε επέτειο και σε κάθε γενέθλια, του χαμογελούσες κάθε φορά που στα έδινε και αυτός σου έδινε ένα φιλί στο μάγουλο» Αναφώνησα ενώ κάθε ανάμνηση με αυτή την στιγμή πέρασε ξανά από το μυαλό μου
Γέλασα μέσα από τα δάκρυα όταν θυμήθηκα μια φορά που η μαμά του έριξε τούρτα στο πρόσωπο του στα γενέθλια του
«Δεν έπρεπε να πεθάνετε, τουλάχιστον όχι τόσο σύντομα» Συνέχισα ενώ το βάρος στο στήθος μου έγινε πολύ χειρότερο
«Έπρεπε να είστε δίπλα μου όταν μάθαινα για την συμμορία και να με βοηθάτε, να μου πείτε εσείς ότι η μαμά είναι μια Rivera, να γυρνάμε μαζί σπίτι μετά από κάθε μεγάλη μέρα» Συνέχισα ενώ το κάτω χείλος μου έτρεμε, τα χέρια μου είχαν παγώσει ενώ το κεφάλι μου ήταν βαρύ
«... αλλά τώρα δεν μπορώ να πατήσω πόδι σπίτι χωρίς να σας θυμάμαι, δεν μπορώ να μείνω εκεί, με το ζόρι πάω καμιά φορά πλέον» Είπα και σκούπισα τα δάκρυα από τα μάτια μου σαν ένα μικρό παιδί, που είμαι, είμαι ακόμα ένα παιδί
«.. και τώρα είμαι σε ένα αδιέξοδο και δεν ξέρω τι να κάνω, κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει, ούτε καν ο θείος Adam και δεν θέλω να απογοητεύσω τα παιδιά, πόσο μάλλον εσάς, που πεθάνατε για εμένα» Αναφώνησα ξανά βγάζοντας ότι με βασάνιζε τον τελευταίο καιρό
