⌜ᴛʜᴇʏ ʜᴀᴅ ᴇᴠᴇʀʏᴛʜɪɴɢ ᴀɴᴅ ɴᴏᴛʜɪɴɢ ᴀᴛ ᴏɴᴄᴇ⌟
To, co między nimi było, nigdy nie powinno mieć miejsca - a jednak spotykali się, gdy nikt nie patrzył, utrzymując wszystko w tajemnicy. Byli z całkiem dwóch różnych światów, które po prostu nie powinny się...
stokrotka [stɔˈkrɔtka] roślina z jednym koszyczkiem kwiatowym o białych lub różowych płatkach. może być symbolem nowych początków, czystości, niewinności i prawdziwej miłości.
—
Absolutna cisza zdawała się być jedynym, co ogarniało jego pokój. Żaden zegar nie tykał, nie dobiegały go dźwięki z pozostałej części domu i nawet on tkwił w milczeniu, starając się skupić myśli na jednej, konkretnej rzeczy. Spokój i porządek były dla niego w ostatnich czasach czymś niemalże niespotykanym, gdyż jego życie opierało się na spotkaniach z kimś, kto był istnym uosobieniem chaosu i niepokoju. Jego wzrok śledził dokładnie tekst zapisany w podręczniku, co chwilę wracając trochę wyżej i powtarzając materiał. Był pilnym uczniem, grzecznym dzieckiem i przewodniczącym szkoły, i nawet jeśli zaczął zadawać się z kimś, kto był jego całkowitym przeciwieństwem, to nie miał zamiaru tego pokazać światu. Właśnie na tym miała opierać się ich umowa — w oczach innych pozostali jedynie rówieśnikami, chociaż wzajemnie znaczyli dla siebie o wiele więcej.
Spokój może się wydawać rzeczą tak pożądaną przez wielu, celem, osiągnięciem. Lecz z czasem zaczyna być zbyt monotonny — bezuczuciowy, taki sam, nudny. Monotonność, nicość w życiu prowadzi czasem ludzi do skrajnych posunięć, ponieważ są oni gatunkiem wręcz spragnionym adrenaliny. W takim momencie życia znalazł się też Jisung — wszystko było wręcz idealne, ułożone, spokojne, ale jednak perspektywa przeżycia czegoś, co łamałoby tę prostotę, wydawała mu się o wiele bardziej kusząca.
I chociaż chaos równał się z adrenaliną i nowymi przeżyciami, to jednak ciągnął też za sobą konsekwencje.
Jisung nie był w stanie się skupić, chociaż wiedział, jak ważna była praca, na którą się uczył. Jego nogi były podciągnięte wręcz pod brodę, książka znajdowała się w dłoniach, a wzrok uważnie śledził tekst, ale ciągle coś odciągało go od treści podręcznika. I szczerze, doskonale wiedział, że tego powodem był fakt, iż za chwilę ktoś miał zakłócić ten łudząco idealny spokój.
I nie mylił się, gdyż już parę chwil później mały kamyk uderzył o jego okno, zakłócając idealną ciszę, która to dotąd panowała w pokoju. Jak poparzony zerwał się z łóżka, doskonale wiedząc, co to oznaczało. Odrzucił podręcznik na bok, podchodząc do okna i wręcz automatycznie je otwierając.
Była niedziela i tego dnia starszy z nich niemalże zawsze zakradał się do domu Hana, nieważne jak bardzo zajęci byli. To było dla nich jak tlen, jakby nie potrafili już bez siebie żyć. Byli swoim wzajemnym zastrzykiem adrenaliny, która podtrzymywała ich przy życiu. I tak właśnie było i tym razem.
