Szłam mimowolnie jakąś ścieżką oglądając się cały czas za siebie. Miałam dziwne wrażenie, że ktoś za mną idzie, lecz gdy się odwracałam, wiadomo, nikogo nie było. Czułam niepokój, mimo to, że lubię spacerować w takich klimatycznych miejscach, szczególnie sama. Na końcu uliczki ujrzałam „coś". Jakby iskierkę. Zdołałam się zatrzymać i spoglądałam na kropeczkę, by upewnić się, że nic mi się nie przewidziało. Nie zwracałam już uwagi na uczucie, że ktoś mnie śledzi, za to cała swoją uwagę skupiłam na dalszej próbie identyfikacji tego małego światełka. Byłam już tak blisko, ale rozmiar, tak samo jak kształt tej gwiazdki pozostawał niezmienny. Stałam tuż przed nią. Wyciągnęłam rękę w jej stronę, nie mam pojęcia po co.
I znów przeszedł mnie ten sam dreszcz co na cmentarzu, usta stały się suche, język sztywny, a nieprzyjemny chłód ogarnął całe moje ciało. Czułam, że teraz już napewno coś jest nie tak. Z trudem obróciłam się za siebie. Stojąc wryta w ziemię wydukałam
- M-mama? T-to niemożliwe.
Na jej twarzy pojawił się czuły uśmiech. Była ubrana w tę samą sukienkę, co wtedy, gdy tata robił jej zdjęcia. Obecnie ramkę z fotografia trzyma na szafce nocnej. Wskazała palcem na iskierkę, która uniosła się w górę. Również skierowałam na nią swój wzrok. Poczułam zimną dłoń na swoim ramieniu. Odwróciłam się w stronę mamy odwzajemniając jej uśmiech, którym jaśniała jej twarz jeszcze kilka sekund temu. Wesoły wyraz mojej twarzy momentalnie się z niej zlał. Nie chciałabym za to widzieć mojej miny, kiedy zobaczyłam dokładnie ten obraz co na cmentarzu. Jej oczy nagle wypełniły się czarnym tuszem i wyciągnęła swoje ręce w moją stronę. Ja stałam sparaliżowana, a jej dłonie i moją twarz dzieliło już tylko pare centymetrów. Poczułam nagły napływ energii i krzyknęłam ile miałam tchu w piersiach
- To tylko zły sen!
