အချစ်စံအိမ် (အခ်စ္စံအိမ္)

👉28👈

ရှောင်ကျန့်  သား လေး ကို သိမ်ပြီး ပုခက်ထဲ ခဏ သိမ်ထား လိုက်သည် ။   ခါး ညောင်လာတာကြောင့် ။ ဘယ်ညာ လှည်ရင် အကျောဆန့် လိုက်သည် ။   Sofaပေါ်မှာ ထိုင်ရင်  ပါပါး အိပ် နေတာကို ဘယ်ရယ်မဟု ထိုင်ကြည်နေလိုက်သည် ။

ပိန်သွားတယ် မျက်နှာ အရိုးပေါ် အရေဆင့် နေသလို့ ဖစ်နေတယ်ပါပါး ကို ရှောင်ကျန့် ကြည်နေမိတယ် ။ ပါပါး တစ်ယောက်ထဲ ခံစားရမှာဘဲ နော် သား ပါပါး ကို ပစ်ထား သလို့ ဖစ်နေတယ် ပါပါး ကို.။ ကြည်နေရင် မျက်ရည်တွေ ကျလာတာကြောင့်  လက်ဖဝါးနဲ့ သုတ်လိုက်သည် ။

အခုမှာ စဥ်းစား မိတယ် ပါပါး က ရိုးရိုး နေမကောင်းဘူးလဲ ပြောသေးတယ် ။ ဘာဖစ်လို့ အခုလို့ ပိန်ခြောက်ပြီး အား မရှိသလို့ ဖစ်နေရတာလဲ ။ နောက်တခုက ဖျားတယ်သူ ဆေးသွင်းတာဆေးတစ်မျိူးပါဘဲ  အခုက ပါပါး ကို ဆေးလဲ ချိတ်တယ် လက်ဖျံမှာလဲ  ထိုးတယ် ။ ရိုးရိုး ဖျားတာရော ဟုတ်ရဲ့လား ။ငါ ဆရာဝန်သွား မေးရမလား ။ ငါ သွား လိုက်ရင် ပါပါး တစ်ယောက်ထဲ ကျန်နေအုံးမယ် ။ နောက်မှာဘဲ မေး ကြည်အုံးမယ် ။

စဥ်းစားရင် မျက်လုံး စဥ်လာတာကြောင့် ။ အိပ်ပျော်သွားတော့သည် ။

ဝမ်ရိပေါ်  ရုံးစောဆင်းပြီး ။ ဆေးရုံ ကို လိုက်ခဲ့ သည် ။ ဆေးရုံး ခန်း ရောက်တော့ တံခါးဖွင့် ပြီး ဝင် သွား လိုက်သည် ။ အခန်းထဲ ရောက်တော့ ဆိုဖာပေါ်မှာ ခွေခွေလေး အိပ်နေတယ် ရှောင်ကျန့် ချစ်သည်းညှာမိန်းမလေး ။ ပုခက်ထဲ မှာတော့ ပူတူတူလေး   ချစ်စရာလေးတွေ ။   လူနာကို လာစောင့်တာလား ။ လူနာက ပြန်စောင်နေရတာလား ။ အသဲတုံးလေး တွေကို အာရုံဘဲ စိုက်နေတာကြောင့်  ချောင်းဟန့် သံကြားမှာ  လှည့် ကြည်မိသည် ။ ကုတင်ပေါ်မှာ  မှီရင် အား မရှိစွာ ပြုံး ပြနေတယ် ရှောင်သခင်ကြီး ။  ဝမ်ရိပေါ်လဲ ခါး ကို အနဲငယ် ကိုင်ရင် နူတ်ဆက်လိုက်သည် ။

"နေကောင်းရဲ့လား ရှောင်သခင်ကြီး..."

"အင်း.....ဒီလို့ပါဘဲ..  ဟင်း ....ဘယ်နေ သေမလဲ စောင့် နေရတာ ။ "

"အား  အဲလို သေ စကား ပြောမယ် အစ။ ေကာင်းအောင်ကုပါလား ေရှာ သခင်ကြီး.။ "