CB32

18.9K 704 129
                                    

CB32

"Sir..." ulit ko habang prente siyang nakaupo sa harap ko.

Malamig pa rin ang mga mata niya at kahit isang segundo ay hindi ako nilubayan ng mga iyon. He looks very calm while here I am, dying out of pressure because of his unyielding presence.

He never changed. But maybe I do...

Being around him now makes me uncomfortable.

He sneered. "Is that the only thing you can say now?"

Umiwas ako ng tingin sa kanya. Sobrang tahimik ng paligid namin. Kami na lang ang natitira dito. Noong sumunod kasi ang yaya ni Aza dito ay agad inutos ni Sir Rion na dalahin sila sa labas upang makapaglaro.

There's only two of us... yet, I still think that it's too small for us.

"Hindi ko alam na p-pamangkin mo pala si Aza..."

"Why? Hindi mo ba tatanggapin kung alam mong pamangkin ko?"

Nanlaki ang mata ko dahil sa narinig. It all sounds nostalgic. That mocking and distasteful tone... these cold piercing eyes that seem judging me every time I move... the harshness his attitude brings.

All of it felt like a ghost of yesterday.

"H-hindi naman sa g-"

"Azariah Reese Legrand-Andrada, he's Kill's son," putol niya sa dapat na isasagot ko.

My lips parted when I heard that. Naalala ko iyong bunso niyang kapatid. Right, she was pregnant the same time I left. Mapait akong napangiti. Aza, who would have thought I knew you even earlier?

"I see..." bulong ko habang pinaglalaruan ang kamay ko.

Nabalot kaming muli ng katahimikan. I didn't know what to say to him. I never anticipated the day I'll meet him again. Palagi ko kasing iniisip na hinding-hindi na kami magtatagpo ulit.

Five years felt too far already to say something...

What will I do? Kakamustahin ko ba siya? Babatiin? Hihingi ng tawad?

"Seems like you changed a lot," aniya na nakapagpatigil saaking paglalaro sa kamay ko.

Hindi ko tinaas ang tingin ko. Kung ngayon pa lang ay tila tumatagos na ang tingin niya saakin. Paano pa kaya kung titignan ko ang mata niya?

Those amber eyes... I thought I can only see it in my dreams again.

"Syn," tawag niya saakin. It sent me chills again, hearing my name escape from his lips.

Kailangan ko nang humingi ng tawad at tapusin ito. Siguro, iyon din ang dahilan kung bakit kailangan naming magtagpo ulit ngayon. That's right... we're obviously different from who we are five years ago. We just need to put an end to that versions of ourselves, right?

"I'm sorry..."

Katahimikan ulit. Hindi ko inaasahan na may katahimikan rin palang nakakabingi sa pandinig.

I used to love it... especially when...

"That's it?"

When he's around.

"Do you even know what you're sorry for?"

But it's not the same anymore.

"I'm sorry..." ulit ko.

Did the years allow me to forgot everything... or is it pain? Or I know it but I just can't name everything to him? Or maybe all...

Hindi pa din ganon kadali...

Crystal BreezeWhere stories live. Discover now