Mr. Badboy and Miss. Goodgirl

Hoofdstuk 10

'Kom jij maar eens even mee jongedame,' zegt Dylan met een zware stem terwijl hij zijn handen voor mijn ogen houdt. Ik giechel en speel het spelletje mee, 'Oh nee, ik heb toch niets verkeerd gedaan?' vraag ik met een onschuldig stemmetje. Dylan draait mij om, maar dat ging iets te snel want ik verlies mijn evenwicht in de draai. Ik zie mezelf al vallen, maar vlak voordat ik de grond raak, houdt Dylan me tegen. 'Nee, je hebt niets verkeerd gedaan maar je moet wel echt even aan je onhandigheid werken,' zegt hij lachend. Hij trekt me omhoog, waardoor we vrijwel tegen elkaar aan staan. We kijken elkaar weer in de ogen en ik lach verlegen. Onze hoofden bewegen zich langzaam dichter naar elkaar toe, onze lippen raken elkaar bijna. Maar voordat ze elkaar raken bedenk ik me dat mensen ons zo kunnen zien. Voor mij maakt het op zich niets uit, maar ik wil Dylan niet in de problemen brengen. Ik draai mijn hoofd weg, 'Kijk uit, straks ziet iemand ons nog. Weet jij nog een plek waar ik nog niet ben geweest?' zeg en vraag ik hem. Dylan slaat een arm om mijn middel en we lopen een stukje verder. 'Ja, ik weet wel een plek,' zegt hij vastbesloten.

We lopen een heel eind over het landgoed tot we bij een soort schuurtje aankomen. Het schuurtje staat ergens helemaal achterin waar niemand ons kan zien. Het is gemaakt van hout en het ziet er niet veel bezocht uit, maar ook weer niet oud en versleten of zoiets. Dylan schuift een vogelhuisje, die aan een boom naast het schuurtje hangt, aan de kant en haalt een sleutel tevoorschijn. 'Zo te zien ben je hier vaker geweest,' zeg ik. Dylan stopt de sleutel in het slot, 'Ja, ik kom hier inderdaad best vaak. Dit is eigenlijk "mijn" plek, ik heb hier nog nooit iemand anders gezien. Als het even niet goed met me gaat, of als ik moet nadenken kom ik hier altijd,' de deur klikt open. 'Na u mevrouw,' zegt Dylan met een handgebaar dat ik door kan lopen. 'Vind je het dan niet erg dat ik er nu van weet?' vraag ik schuldig. Dylan sluit de deur achter ons, 'Nee, ik heb er goed over nagedacht en ik vind dat jij hier ook mag komen,' antwoordt hij. Het schuurtje ziet er niet echt "relaxend" uit, er hangt gereedschap aan de muur, er staat een ladder, potten verf, een oude fiets en nog meer gereedschapskisten. Ik kan me niet voorstellen dat Dylan hier tot rust kan komen, maar ik kijk nergens meer van op. Als hij hier blij van wordt, accepteer ik dat. 'Goh, bijzondere plek!' probeer ik enthousiast te klinken. 'Grapje zeker?' antwoordt Dylan lachend, 'Denk je echt dat dit het is? Kom, hier is het!' Hij opent een luik in de vloer en er komt een trappetje naar beneden tevoorschijn. Ik schaam me, dacht ik nou echt dat het die "gereedschapsruimte" was? Dylan loopt het trappetje af en ik volg hem. Ik vind het eigenlijk wel een eng idee, dit is echt zoiets dat je in een horrorfilm kunt vinden. Zo een waar een stel tieners zich probeert te verstoppen in een kelder, maar de moordenaar ze vindt en ze dus geen kant meer op kunnen. Ik stop halverwege de trap, bang door mijn eigen fantasierijke gedachten. 'Kom je nog?' Ik schrik van Dylans stem en laat de trap los. Nee hè, daar gaan we weer. De tweede keer vandaag dat ik val. Ik val achterover en bereid me voor op de klap op de grond, maar in plaats daarvan voel ik twee sterke armen. Dylan heeft me opgevangen! 'Dat is de tweede keer vandaag,' zegt Dylan grinnikend. Daar lig ik dan, in zijn sterke armen. Dit is het moment. Ik kijk hem weer aan en hij mij. Hij buigt zijn hoofd over mij heen en we kussen. Het kussen gaat over in een zoen en hij loopt met me door de kelder. Dylan legt me op iets zachts, waarschijnlijk een bank, maar dat kan ik niet zien want mijn lippen zitten nog steeds vast aan die van hem. Wanneer we elkaar loslaten kan ik eindelijk zien hoe deze kelder eruit ziet. Het is niet heel groot. Er staat een bank, een minikoelkast, een gitaar en er hangen hier en daar wat posters. 'Wauw, nú snap ik waarom je het hier fijn vindt. Het is hier zo rustig; geen televisie, computer, mobiel, helemaal niks!' zeg ik vol bewondering. 'Ik weet het en vanaf nu is het ónze plek,' antwoordt Dylan. Ik loop richting de gitaar en ga zachtjes met mijn vingers over de snaren. 'Kun je spelen?' vraag ik. Dylan loopt naar me toe en pakt de gitaar. 'Beoordeel dat zelf maar!' zegt hij. Oh yes, hij gaat voor me spelen! Ik ga gauw op de bank zitten en kijk en luister naar Dylan. Hij speelt een liedje die ik niet ken, dus ik denk dat hij het zelf heeft geschreven, maar hoe dan ook: het is prachtig. Ik krijg er tranen van in mijn ogen, niet alleen omdat het zo mooi is, maar ook om hoe hij vol passie speelt. 'Het is prachtig, echt waar,' zeg ik tegen hem. Hij zet de gitaar terug en komt naast me zitten. 'Dank je. Speel jij een instrument?' vraagt hij aan mij. Ik twijfel of ik het hem zal zeggen. Hij heeft mij wel deze plek laten zien dus ik ben het hem eigenlijk wel verschuldigd. 'Ja en nee. Ik speelde al sinds ik me kan herinneren viool, maar door alle omstandigheden op school heb ik een periode gehad waar ik van mezelf en mijn ouders vervreemd raakte. Ik wist niet meer wat ik wel en niet leuk vond, iedereen op school had een pesthekel aan mij en ik aan mezelf. Ik wilde niet meer eten, niet meer naar school en uiteindelijk ook niet meer vioolspelen. Sindsdien heb ik mijn viool niet meer aangeraakt...' zeg ik met een brok in mijn keel. Meteen voel ik een arm om me heen, 'Heftig, zeg! Als je wilt, wil ik er wel bij zijn om je te steunen als je het weer eens wilt proberen,' zegt Dylan. 'Dat is lief, dat wil ik wel, maar ik weet nog niet wanneer,' antwoord ik. 'Dat maakt niet uit, we doen het wanneer jij er klaar voor bent,' zegt hij en hij geeft me een kusje op mijn wang.

Het is bijna tijd voor het avondeten, dus vertrekken Dylan en ik uit het schuurtje. 'Hé, hoe kan ik jou vrijdag herkennen met het gemaskerd bal?' vraag ik terwijl we teruglopen naar het gebouw. 'Aangezien jij een blauwe jurk draagt, lijkt het me wel leuk om een blauwe stropdas om te doen?' antwoordt Dylan vragend. Dat is zo gaaf. Niemand weet dan dat wij het zijn omdat we maskers dragen, maar toch matchen onze outfits dan. Dat is toch waar iedereen stiekem van droomt?! 'Ja, dat is super! En doe je dan zo'n sexy pak aan?' vraag ik. Dylan lacht, 'Voor jou wel.'