Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kahverengi saçlı, bronz tenliydi, utangaç bakışı, yıpranmış elleri vardı*
#
Genç kadın alnında biriken terleri kolunun temiz kısmıyla sildi. Sabahtan beri yeni evini temizliyordu ve fazlasıyla yorulmuştu. Üniversitenin son senesinde, ilk sene taşındığı ve çok sevdiği evinden ayrılmak zorunda kalmıştı. Hem kirası çoğalmıştı, hem de ev sahibi Amerika'dan dönen oğlu eve yerleşeceği için Lily'e evden çıkmasını rica etmişti. Ev sahipleri çok kibar ve anlayışlı bir çiftti, Lily'e yeni bir ev bulmasında fazlasıyla yardımcı olmuşlardı. Şimdi ise okuluna bir iki sokak öte uzaklıkta, eski evinden daha büyük ve daha ucuz olan evinin temizlik işlerini bitirmişti. Kapının girişindeki küçük kolide yerleştireceği birkaç fotoğraf çerçevesi dışında hiçbir şey kalmamıştı. Lily adımlarını koliye doğru yönlendirip ağır olmayan koliyi kollarının arasına aldı ve oturma odasına geri dönüp salonun ortasındaki sehpanın üzerine bıraktı. Daha önceden açmış olduğu kolinin içindeki fotoğraf çerçevelerini ve birkaç süslük eşyayı kırılmışlar mı diye ufak bir göz kontrolüne tuttu. Her şeyin sağlam olduğuna karar verdiğinde üstteki en küçük çerçeveyi eline aldı. Gördüğü fotoğraf yüzünde hüzünlü bir tebessüm oluşturmuştu. Annesini ve babasını daha bebekken kaybetmiş, ve yetimhaneye gönderilmişti. Biyolojik ailesine ait olan bu fotoğrafı ise onu yetimhaneden evlatlık edinen ve onu yetiştiren ailesi Lily'e hediye etmişti. Bay ve Bayan Lee, Lily'e her zaman öz kızlarıymış gibi davranmış, onu her zaman koruyup kollamışlardı. Onları da kaybetmesinin üzerinden çok değil üç sene geçmişti. Şimdi bu hayatta kendisi dışında kimsesi yoktu.
Anılarından kurtulup silik bir tebessümle elindeki küçük çerçeveyi salonunun penceresinin duvarındaki kenarda duran dresuarının üzerine yerleştirdi. Tekrarda koliye geri döndüğünde bu sefer gördüğü fotoğraf onu evlatlık edinen ailesiyle lise mezuniyetinde çekildiği fotoğrafı. Yüzlerinde kızlarını en iyi üniversiteyi kazandığı için gururlu bir gülümseme vardı. Daegu'lu minik Lily, o köye bir üniversite mezunu olarak geri döneceğini düşünüyordu o zamanlar; ama artık oraya dönmesi için hiçbir sebep kalmamıştı. Gözleri iyice buğulanırken ve çok fazla duygusallaştığını hissederken, bakışları kolinin içindeki son çerçeveye takıldı. Elindeki çerçeveyi önündeki sehpanın üzerine bırakırken yutkunmadan edemedi.
Fotoğrafta pembe çiçekli elbisesiyle saçlarını iyi yandan örmüş, üzerindeki elbisenin eteklerini tutup utangaç bir şekilde poz veren küçük bir kız çocuğu vardı. Yanakları al al olmuştu ve fotoğrafı çekildiği çınar ağacının önünde saçları uçuşuyordu. Yanındaki çocuk ise pembe saçlı kızı sahiplenircesine tek koluyla kızın omzunu sarmıştı. Üzerinde beyaz bir tişört ve kahverengi bir pantolon vardı. Üstü topraklanmıştı. Lily'nin burnuna o küçük çocuğun toprak kokusu doldu. Çocuk bütün gün toprak eşelese bile, kendi güzel kokusu asla kaybolmaz toprağın kokusuyla harmanlanırdı. Kaç yaşındalardı? On iki yaşlarında falan olmalıydılar? Çünkü o fotoğraftan birkaç yıl sonra çocuk onu tamamen terk etmişti. Onu asla bırakmayacağını söyleyen çocuk, seneler sonra kız karşısında hüngür hüngür ağlarken hiçbir şey söylemeden gitmişti. Bıraktığı tek şey şakağına verdiği ufak bir öpücük, ve kolinin altında kalan içinde sakura ağacı olan bir kar küresiydi. Bir de kızın kalbine bıraktığı kocaman bir aşk vardı.
