2O

300 55 12
                                    

haknyeon's

Aku datang lawat kau, Hana. Aku nak jumpa kau. Kali terakhir aku jumpa kau masa kau suruh aku datang dekat kafe dulu. Lepas tu, aku dah tak berpeluang.

Aku sampai depan pintu bilik wad kau. Mama kau ada sekali. Wajah mama kau sedih sangat. Mama kau senyum pada aku. Tapi, senyuman dia tak sama sewaktu aku jumpanya dulu. Senyuman paksa. Senyuman tawar. Senyuman yang dibuat-buat.

Oh, Haknyeon. Kamu datang ya? ”

“ Saya minta maaf, aunty. Saya baru tahu Hana masuk hospital. Saya minta maaf sebab lewat datang. ”

Mama kau menggeleng. Mama kau tidak mahu aku terus memohon maaf. Mama kau suruh aku berbual dengan kau. Aku pandang kau. Wajah kau pucat sangat. Kau nampak sakit sangat. Kau makin tenat. Tidak seperti aku jumpa kau dulu. 

Dan, bila aku datang dekat pada kau, kau mula menjauhi aku.

“ Siapa dia ni, mama? Hana tak kenal dia. ”

▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄

Kalau aku tahu, aku tak akan pernah beri layanan buruk pada kau.

Kalau aku tahu, aku tak akan pernah abaikan kau.

Kalau aku tahu, aku tak akan pernah sakitkan hati kau.

Ryu Hana. Aku minta maaf. Aku minta maaf sangat. Aku tahu kau tak akan dapat maafkan aku. Sebab kau dah tak ingat siapa aku. Kau dah tak kenal aku. Cancer tu hilangkan memori kau.

Ryu Hana. Aku menyesal tak pernah hargai kau dulu. Aku menyesal sangat, Hana. Dah tak ada apa aku boleh buat. Hanya duduk seorang diri, menangis memikirkan fasal kau yang aku tak dapat jumpa lagi satu hari nanti.

I’m sorry, Hana. ”

▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄

End.

cherish. haknyeonWhere stories live. Discover now