Zamansız

Kaldırım

(Tuna) Her neyse beni takıntılarımı zamanla tanırsınız. Ailemin evinden ayrıldım ve başka bir şehirde okuluma gidip geldim her gün ütülediğim gömleğim pantolonum partlattığım ayakkabılarım taradığım saçlarım yuvarlak gözlüğüm ve içi dolu çantam evime giden kaldırımda yürüyordum. Bir elimdede bir dosya ve kitap taşıyordum. Saçma sapan kahkalar atan bir grup karşıdan geliyordu, onlara bakıp içimden geçirdiğim tek şey iyiki böyle değilim. Ellerinde kaykay'ları üstleri başları pis (bana göre) ön öndeki o kız bir şey anlatıyor diğerleri de gülüyorlardı kız kendinden büyük kıyafetler giymiş saçı başı dağınık kahküllüleri kaşlarını saklamıştı. Arkadaşları el sallayıp kaldırımdan inip karşı sokağa gittiler vurdumduymaz kız kaykayına bindi ve kaldırımda sürmeye başladı onun geldiğini görünce elimdeki kitapları daha sıkı kavradım ve hızla yanından geçip gitmeyi planladım. Ama öyle olmadı kız birden bire yönünü şaşırdı ve beni yere serdi. Şok oldum ben düştüm, elimdeki dosya açıldı çalışmalarım her yerde artık gözlüğüm düştü üstüm toz oldu beynime kan sıçradı. Arkama dönüp bana mahçup bir ifadeyle bakan o kıza bağırmaya başladım kız özür dilese de izin vermedim eşyalarımı toplayıp gittim. Kız arkamdan baktı bende onu tiksinir gibi baktım ve evime girdim. O kaldırıma baktıkça bu rezil anım aklıma geldi geldikçe herkesten tekrar nefret ettim.