Vergelding

Hoofdstuk 6

Een uur later komt Kelvin de zaal binnen gelopen. De sportende man zijn al klaar met hun sessie dus die zijn al vertrokken. Ik heb me teruggetrokken in de hoek van de zaal met mijn knieën opgetrokken tegen mijn borst. Kelvins blik valt op me.

"Zit ze zo al heel de tijd?" vraagt hij aan Sander. Sander knikt. Ik hoor hem aan Kelvin vertellen wat er gebeurd was sinds ik binnen ben gekomen.

Voetstappen komen dichter naar me toegelopen. Kelvin verlaagt zich tot mijn oogniveau en tilt mijn kin op zodat ik hem aankijk. Hij heeft een vragende blik in zijn ogen.

"Ik word gek," fluister ik.

"Hoezo denk je dat?" Hij trekt mijn lichaam tegen die van hemzelf aan zodat hij zijn armen om me heen kan slaan. Mijn wang druk ik plat op zijn borstkast.

"Ik zag hem."

Hij aait me geruststellend over mijn haar en ik voel dat het effect heeft.

"Noah. Ik zag Noah."

Kelvin en Sander wisselen een blik en Sander vertrekt naar de gang om iemand te bellen.

"Weet je dat zeker?" vraagt Kelvin twijfelend.

Verbaasd kijk ik naar hem op. Gelooft hij me niet?

"Ja," zeg ik. "Zijn blik herken ik uit duizenden."

Sander komt na zijn telefoongesprek teruggelopen en schud zijn hoofd naar Kelvin.

"Tess," begint Kelvin voorzichtig. Ik kijk hem aan in zijn ogen.

"Noah zit nog steeds vast."

Mijn lichaam verstijfd. Er vormt zich een blokkade in mijn hoofd. Heb ik het verkeerd gezien? Was hij het wel? Misschien lijkt iemand er wel heel veel op. Maar dan klinkt er een stem in mijn hoofd. Hij was het. Hij was het.

"Ik weet het zeker", fluister ik.