how he changed my life

Hoofdstuk 2

'Dus je hebt je lievelingsboek, waarvan er nog maar 1 in de winkel was, verkocht aan die jongen?' Vroeg meneer Silver. Ik knikte 'maar waarom?' Ik haalde mijn schouders op, 'Ik had hem toch al gelezen, en dan ben ik ook niet meer de enige die het leest.' Zei ik tegen hem. Meneer Silver glimlachte 'je ouders mogen van geluk spreken met zo'n goedhartige, vrijgevige slimme dochter.' Zei hij. Terwijl mijn maag samentrok lukte het mij toch om een glimlach op mijn gezicht te toveren. 'Dank u.'

Nadat de thee opwas, ging ik verder met het organiseren van het magazijn, en hielp meneer Silver de mensen in de winkel. De tijd vloog voorbij en al gauw was de werkdag voorbij, ik zei meneer Silver gedag en scande nog een paar boeken, zodat ik thuis nog iets te lezen had.

'Je bent weer te laat!' Schreeuwde mijn moeder zodra ik binnen kwam. 'Sorry mama, er was nog veel te doen en ik wou gewoon dat het klaar zou zijn' zei ik tegen haar, in de hoop haar te kalmeren. 'Maar je komt iedere keer toelaat! Je broer kwam nooit te laat.' Schreeuwde ze. Mijn maag draaide zich om toen mijn moeder haar hand ophief en mij een klap in mijn gezicht gaf. Door de kracht van de klap verloor ik mijn evenwicht. 'Sorry mama, ik zal zorgen dat het niet nog eens gebeurt.' Ze snoof en draaide zich vervolgens om. 'Ga naar je kamer, ik zet zo wel eten voor je deur' Ik knikte en liep de trap op. Op de laatste tree bleef ik staan 'Ik hou van je mama' zei ik. Ik kreeg geen reactie.

Even later kwam mama naar boven en zette mijn eten voor de deur. 'Morgen moet je in je kamer blijven, mijn vriendin komt langs.' 'Oké mama' zei ik waarna ik mijn moeder naar beneden hoorde lopen. Ik opende de deur, maar sloot hem gelijk weer bij het zien van de kleine hoeveelheid eten die op het bord lag. Ik ging op mijn bed zitten, en het masker brak, tranen bleven stromen gevolgd door oncontroleerbare snikken. Ik pakte mijn dagboek en begon te schrijven.

Lieve Lucas,
Ik dacht dat vandaag beter zou worden, maar ik had het mis. Ik zei net tegen mama dat ik van haar hield, maar kreeg geen enkele reactie. Ik was weer eens te laat en als dank kreeg ik een klap in mijn gezicht. Het brandt enorm. Maar er zijn ook leuke dingen gebeurt: vandaag op het werk heb ik een jongen ontmoet, hij heet Charlie, we hebben gekletst en ik heb hem geholpen. Ik heb het gevoel dat-

Ik stopte met schrijven toen ik iemand de trap op hoorde lopen. Snel verstopte ik mijn dagboek en pakte een van de boeken en deed net alsof ik las. Papa klopte op mijn deur en kwam binnen. 'Hallo Bella,' zei hij. Pap noemde me altijd zo, vanwege zijn Italiaanse afkomst. 'Hoi papa' zei ik met een glimlach. Papa en ik hebben bijna nooit ruzie, omdat hij bijna nooit thuis is. 'Ik vroeg me af of je morgen mee wil naar de studio, omdat je anders op je kamer moet blijven' zei hij ' graag zelfs' zei ik, dit keer met een oprechte glimlach. 'We vertrekken wel vroeg,' 'maakt niet uit' zei ik. Papa knikte en liep naar beneden. Ik pakte mijn dagboek weer en ging verder met schrijven.

-dat dit niet de laatste keer is dat ik hem zie. Ik mag morgen mee naar papa's studio. Dan kan ik eindelijk zien hoe die eruit ziet. Ik mis je lieve broer, toen jij nog bij ons was hadden we nooit ruzie, mam was mam, pap was gewoon de altijd gezellige vader, en wij waren de tweeling. Maar alles is nu anders, mama zoekt iedere reden om mij te straffen. Nog steeds snap ik niet dat ik niks door heb gehad, had me gewoon vertelt hoe je je voelde, dan had ik je geholpen. Maar in plaats daarvan besloot je ons te verlaten. Ik zal waarschijnlijk nooit weten wat de echte reden was. Ik ga slapen want ik moet vroeg op. Ik mis je lieve broer, en ik hou nog steeds van je.❤️

Ik leg mijn dagboek weg en duik mijn bed in. Al snel val ik in een diepe droomloze slaap.