"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu.
"Evet," dedim.
"Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm.
"Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin."
Artık yapabilecek hi...
Merhaba! Biz geldik! Bundan sonra daha sık aralıklarla bölüm paylaşacağımı söylemiş miydim? Uzun zamandır hep yanımdaydınız ve birlikte sancılı bir yokuş çıkıyorduk. Şimdiyse o yokuştan hızla, aşağı inme zamanı. Artık hep buradayım, buradayız... Sizden tek isteğim oy ve yorumlarınızla desteğinizi hissettirmeniz. Aile olmanın hakkını vermeniz dileğiyle, hepinizi çok seviyorum. Duygu yoğunluğu bol bir bölüm oldu. Keyifle okuyun! 🤍
Instagram ve Twitter/sumeyyelkoc
Nihat İlhan - Kalpte Duran Kalpçe Üzen Anıl Durmuş - Perişanım Şimdi
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
HÜKÜMRAN
26
"HÂR"
Beni bu denli çıldırtan, onca şeye rağmen bana gülümsediğinde, benim de ona gülümsemiş olmam değildi.
Ona arkamı döndüğüm an sırtıma değil, gözlerimin içine baka baka kalbime saplayacağı bıçağa rağmen, bir zamanlar ona güvenmiş olmam da değildi.
Ondan nefret ederken onunla aynı yatakta uyumuş olmam, onu kendi isteğimle öpmüş olmam hiç değildi.
Beni bu kadar delirten, kalbimin had bilmez çarpışlarıydı. Ona çoktan tutulduğum gerçeğinin, içimde çığlıklarla yankılanmasıydı.
İhtimalinin bile ihtimali yoktu oysaki... Öyle bir nefretti içimdeki. Ödeşmeden ölmeyeceğimin yeminlerini edecek kadar kin bilendiğim adama yenilmem akıl kârı değildi. İçinde haklı nefreti büyüttüğüm kalbime onun sevdası düşemezdi. Bu delilikti. Ona duyduğum hissin adına aşk deyip gururumu kirletemezdim, bir hiç uğruna kaybettiğim dört yılım karşıma dikilse, ona ne hesap vereceğimi bilemezdim.
Eninde sonunda kopacak o kıyamet. Bu sözlerden kastı neydi? Benim ne hissettiğimi, ne düşündüğümü nereden biliyordu da kurabiliyordu böyle bir cümleyi?
"Ben hiçbir şeyi unutmadım," dedim iliğimi sömüren öfkeyle. "Hem de hiçbir şeyi."
Tam karşımda duruyor ve bu hale düşmemde onun hiçbir payı yokmuşçasına gözlerimin içine bakıyordu. Hiçbir şey olmamış gibi ve her şeyi unutmayı başarabilmiş gibi... İmkansızdı bu. Bir zamanlar bakışlarında yanan öfke ve kin zamanla küllense de hâlâ oralarda bir yerdeydi. Bana gösterdiği yakınlıksa oyununun bir parçası olan illüzyondan ibaretti.
Unutmamalıydım. İnanmamalıydım.
Her şeyden önce, güvenmemeliydim.
"Berzâh..." Aybars bana doğru bir adım daha attı. O an çok çaresizdim. Tüm hislerim birbirine silah doğrultmuşken içimde, ayakta kalabilecek güçte bile değildim.
