deep end | dramione

2| unexpected

Dudakları titrerken başka bir lanetin kendisine geldiğini görünce hızlıca iki adım uzağında bulunan kolona kendini siper aldı. Elinde sıkıca tuttuğu asasını önüne getirdi ve göz ucuyla kolonun yanından kimin olduğuna baktı ama kimseyi göremedi. Derin nefesler alarak orada bir süre daha saklandı. Sonra asasına güvenerek yavaş adımlarla oradan çıktı. Okulun ana çıkışını geçip diğer tarafa doğru gitmeye başladı. Daha çok bağırışın geldiği tarafa.

Ölüm yiyenler kafeslerinden çıkarılmış gibi diğerlerine lanet atıyordu. Dikkatini bir Hufflepuff ile uğraşan Fenrir Greyback çekti. Kız asası ile geri geri kaçmaya çalışırken sırıtıyordu ve bir anda kızın üstüne doğru atladı. İkisi birlikte yere düşerken kızın altta ezildiğini ve muhtemelen yendiğini görünce kafasını başka tarafa çevirdi. O an gidip kızı kurtarmayı düşündü ama bunun için çok geçti ve zaten bunu yapamazdı. Kolundaki damga ile gidip birini kurtaramazdı.

Dikkatini topladı ve yanan Quidditch sahasına doğru koşmaya başladı. Okulunun bu hâle döndüğüne inanamıyordu. Çok değil sadece birkaç yıl önce o sahada süpürgesinin üstünde Potter ile kapışıyordu. Şimdi ne o saha vardı ne de Potter. Umuyordu ki hayattaydı. Her ne kadar ondan nefret etse de o onun anılarının bir parçasıydı. Tıpkı diğer okul arkadaşları gibi. Ayrıca o başı beladan çıkmayan embesil sadece bir hatıra değildi, o bir umuttu. Kendini böylesine ezik görmekten nefret etse de onların napıp edip bu savaşı bitirmelerini istiyordu. Evet, eski hayatına dönmek için onların bir şekilde kazanmasını istiyordu. Ya da sadece vicdan azabından kurtulmak için.

Bir anda kolundan tutulup çekilince sendeledi ve arkasını döndü. "Anne? İyi misin? Yaralandın-

Annesi kendisini kollarının arasına aldı ve uzunca sarıldı. Sonra iki yanağınıda öpüp geri çekildi. "Öldün sandım ama buradasın, yaşıyorsun." dedi ve çocuğun yüzünü okşadı buruk bir şekilde.

Şu an bunun zamanı değildi ama annesinin sözleri ile sarsıldığı için vicdanı rahat durmuyordu. Kendisini hala iyi birisi sanıyordu. "Anne ben çok kötü bir şey yaptım," dedi çatlak bir sesle. Kadın gülümseyerek gözlerini çocuğunkilere dikti.

"Önemi yok," dedi gülümseyerek. Sonra oğlunun elini tutup çekiştirdi. "Buradan hemen gitmemiz lazım," derken çocuk onu durdurdu.

"Hayır anne var! Ben... Ben bilmiyordum, yemin ederim bilmiyordum!" diye söylendi kekeleyerek.

"Şu an bunun zamanı değil, tatlım." Sonra derin bir nefes aldı ve gülümsemesini devam ettirmeye çalıştı."Ayrıca benden daha kötüsünü yapmış olamazsın. Ben Harry Potter'a yardım ettim," dedi ve çocuğun soru sormasına izin vermeden elinden tutarak onu oradan uzaklaştırdı.

Gözlerini kırpıştırdı. Neden şimdi bu anı hatırlıyordu? Belki de daha fazla içinde tutamayacağuna dair vücudu bir sinyal veriyordu. Bu konuyu annesine anlatsa rahatlayacaktı ve bunu yapacaksa acele etse iyi olurdu. Tüm duygularını, yaşadıklarını kadına anlatıp ondan destek görmeliydi ama hayır, yapamazdı. Annesinin şu an nelerle uğraştığını biliyordu. Babasını bir şekilde kurtarmak için planlar yaptığı kesindi. Eh, bir de şu an büyücülük dünyasının Potter'dan sonra en çok aranan ismiydi. Bu haldeyken gidip bir de kadını kendi problemleri ile rahatsız edemezdi.

Kendi yaralarını kendi sarmasının vakti gelmişti. Bunu zaten yapıyordu ama etrafında sevdiği birisi olunca bazen onlara sırtını dönüp yaralarını sardırırken huzurlu hissediyordu. Onların yanında olduğunu kendine hatırlatıyordu sanki.

Yattığı yerde doğruldu. Çadırın girişinden gözüken havaya bakılacak olursa saat sabah altı gibiydi. Üzerindeki battaniyeyi kenara attı. Sandığın üstünde duran asasına uzandı. Kahvaltıdan önce dışarıda yürümeyi düşündü. Hem işemesi hem de kafasını toplaması gerekiyordu. Yaklaşık bir buçuk gündür annesi ile sohbeti kesmişti. Bu kimsenin olmadığı iğrenç ormanda tek sahip olduğu kişi ile daha fazla konuşmazsa delireceğinden emindi. Kadının bundan şikayetçi olmaması daha da sinirini bozmuştu ama artık daha fazla çocukluk yapamazdı. Hareketleri ile bir şekilde kadına destek olmalıydı.