Η Μπου

Ο πρώην και ο νυν

Μάρκος POV

Κάθομαι στον καναπέ του σαλονιου μου και κοιτάζω μια φωτογραφία μας.

Μια φωτογραφία που βγάλαμε λίγες μέρες πριν φύγει για να μετακομίσει στην Θεσσαλονίκη.

Είναι όμορφη.

Πολύ όμορφη.

Δεν έχει αυτή την τέλεια ομορφιά.

Αυτή την ομορφιά μοντέλου που ξετρελαίνει όλο τον κόσμο.

Είναι γλυκούλα.

Πολύ γλυκουλα.

Χαμογελάει και χαμογελάνε και τα μάτια της.

Φωτίζει το πρόσωπο της και τον κόσμο γυρω μας.

Για αυτό μου άρεσε τότε.

Επειδή ήταν τόσο γλυκιά και αθώα.

Επειδή δεν ήταν σαν τα αλλά κορίτσια.

Είναι αστεία... Έξυπνη... Ντροπαλή.

Δεν την ενδιαφέρει να παίρνει επιβράβευση για όλα όσα κάνει.

Την νοιάζει εκείνη απλά να κάνει το σωστό.

Για τους άλλους.

Δεν με πειράζει που πολλές φορές έδειχνε και εξακολουθεί να δείχνει αδυναμη.

Ξέρω ότι είναι δυνατή.

Απλά χρειάζεται στήριξη.

Πέρασε πολύ δυσκολα με τους γονείς της...

Με τους ανθρώπους που ήθελαν να της κάνουν κακό.

Και τώρα... Η καλυτερη της φίλη είναι στο νοσοκομείο.

Επειδή κάποιος ήθελε να της κάνει κακό.

Να κάνει κακό στην Αρμονία μου.

Στην Μπου μου.

Όπως της έκανα και εγώ κακό.

Δεν έπρεπε να την φιλήσω.

Δεν έπρεπε να έρθω τόσο κοντά της.

Νιώθει απαίσια για αυτό που συνέβη μεταξυ μας.

Και αυτό με κάνει και εμένα να νιώθω άσχημα.

Ξαφνικά ακούω κάποιον να χτυπάει την πόρτα μου και απορώ.

Ποιος είναι τέτοια ώρα και τι θέλει?

Σηκώνομαι από τον καναπέ μου πάω προς την εξώπορτα ανοίγω το ματάκι της πόρτας κοιτάζω και βλέπω...

Τον Φανή.

"Φανή? Τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα?" Τον ρωτάω αμέσως μόλις ανοίγω την πόρτα και εκείνος μπαίνει μέσα στο διαμέρισμα μου με το έτσι θέλω.