Birini nasıl öldürebilirdim? Elime silah dahi almamıştım. Bu korkunç bir şey. Benden neden istiyordu bunu? Bana zarar verecek birini öldürmeliydim. Öldürürsem peşimi bırakırdı, herhalde. Stiles'ın göğsünden kalktım. Diğerleri bir şeyler konuşup, düşünüyorlardı. Onlara söylemezdim. Onlar iyilerdi, masumların ölmesini istemezlerdi. Bu yüzden onlara söyleyemeyecektim. Buldum! Birini zehirleyeceğim. Bunu bu gece yapabilir miydim? Yapardım, umarım. Onların gitmesi gerekiyordu. Ve bana zarar veren birini öldürmem gerekiyordu. Kimse bana zarar vermemişti. Masum birini öldüreceğim o zaman. Yapacak bir şey yok.
"Ben, gidiyorum." herkes bana döndü. "Yani annemin yanına,"
"Bizde kalkalım o zaman, başka bir yerde düşünürüz." dedi Lydia. Kalktık ve evden çıktık. Onlar başka bir tarafa, ben başka bir tarafa. Onlardan kurtulduğumu anladığım an en yakın bara girdim. Birini bulmam gerekiyordu. Bütün barı süzdüm. En köşede beni süzen bir çocuğu gördüm, onun masasına doğru ilerledim. Tek oturması bir avantajdı. Elimde zehir yoktu ama onu kemerle öldürebilirdim. Ben nasıl işlere bulaştım böyle.. Neden böyle acımasız davranıyorum?
"Merhaba," dedim ve oturdum.
"Merhaba," dedi. Umarım güçsüz birisindir. Beline baktım, kemer vardı. "Gözlerine sahip çık, güzelim." bu adam ne diyor!
"Neden benimle lavaboya gelmiyorsun?"
"Biraz hızlı olmadı mı bu?" onu aldırmadan yürümeye başladım. Uzun koridorda kimse yoktu. Köşede kimse yoktu, kamera da yoktu. Arkamı döndüğümde eliyle kafamı çekip onu öpmemi sağladı. O beni öpmeyle oyalanırken kemerini çıkardım. Onu kendimden ayırdım. "Arkanı dön, üstümü değiştireceğim." gülerek arkasını döndü. Aptal.
Tanrım sen bana yardım et. Bir kaç saniye bekledikten sonra kemeri boynuna bağladım. Sıkıca sıktım. Eliyle çıkartmaya çalışıyordu, ama yapamıyordu. Çığlık atıyordu, ama onu bu müzikte kimse duyamazdı. Boynu çoktan kanamaya başlamıştı. Nefessiz kalmaya başlıyordu. Öksürüyordu. Biraz daha sıktım ve gözleri kapandı. Onu yere attım. Güldüm, neden bilmiyorum ama güldüm. "Bay, bay!" kemeri elime aldım. Bir yere atmam gerekiyordu. Hızlıca bardan çıktım. Bir çöp kutusuna attım kemeri. Eve doğru ilerledim.
--
Eve vardığımda annem daha gelmemişti. Fakat babam evdeydi.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Annen nerede Ronnie? Ve sen neden tek geldin?"
"Archie ile buluşmuştum, tek başıma eve geldim." onu daha fazla dinlemeden odama çıktım. Hemen odaya girdim. Ceketimi asarak dolabıma yöneldim. Geceliğimi alıp arkamı döndüğümde Void'in beni izlediğini gördüm. Onu görmemiş gibi yaparak lavaboya girdim. Üzerimi değiştirdim. Odama geri döndüğümde onu göremedim. Beni rahat bırakmıştı! Sonunda! Yatağıma oturdum. Telefonumu elime alacakken telefonum yere düştü. Onu almak için eğildim. Kafamı kaldırdığımda onu görmemle irkildim. Bu sefer gülmüyordu.
"Senden bunu istedim, evet. Fakat sen yanlış yaptın."
"Ne! Öldür dedin öldürdüm, artık beni rahat bırak." güldü ve yatağa oturdu.
Void: Benim küçük, saf sevgilim.. Seni bırakmayacağım, asla. Ha, konumuza gelirsek.. O adamı neden öptün?
Veronica: Öldürmek için.
Void: Onu öpmen gerekmiyordu! güldüm. Gülümseyerek yatağa yattım. Hem öldürmemi istiyordu hem de hesap soruyordu.
Void: Ronnie, bana bak. ona bakmadığımı görünce beni çekti.
Void: Veronica, bana cevap vermen gerekiyor! Onu neden öptün? Öpmen gerekmiyordu? Benim olan şeylere başkasının dokunmasını sevmem.
Veronica: Ortada senin olan bir şey yok. Lütfen git artık.
Void: Ronnie, dokunsam ağlayacaksın. Güçlü ol biraz, sen artık bir katilsin.
Veronica: Ben bir katil değilim! kendimi çekmeye çalıştım, daha sıkı tuttu. Yutkundum, ağlamayacaktım.
Void: Kabullen artık. Bir katilsin ve seni ben katil yaptım.
Veronica: Bırak beni! güldü. Her şeye gülmesi beni sinir ediyordu.
Void: Sabrımı taşırıyorsun Ronnie. Ve sabrım taşarsa ne olur bilmek bile istemezsin.
Veronica: Ne yapacaksın? Beni öldürecek misin?! Öldürsene-
Void: Veronica kapa şu lanet çeneni! beni bıraktı, yatağın diğer yanına dönüp gözlerimi kapattım. Korkunç biriydi o.. Çok.
